alışmak

İyiliği kötülüğü yerine göre...İnsanlara alışmak. Onlarla beraberken hissettiğin duygulara alışmak, esiri olmak.. Gittiklerinde özlemek. Ah özlemek. Geri gelmeyeceğini bildiğin şeyleri, duyguları özlemek..
Tanpınar çok güzel söylemiş; 'Hayır insan sade ölürken ayrılmıyor, arkada bırakmıyordu. Belki bütün ömrünce birçok şeyler onu arkada bırakıyordu. Sonra olduğu yerde birdenbire kabuklaşıyor, çok ince görünmez bir şeyle o anda etrafında olanlardan ayrılıyordu. "Biz mi gidiyoruz onlar mı?" .. Sual buydu..'

zaten hiç olamamış birinin yokluğuna da alışmak kolay gibi gözükse de arada zorlanırsın.sonra gurur girer işin içine, haklı ve gururlu olman duygusal olmanın önüne geçer.

burası da olabilir bir yerde okumuştum "insanın kendini affetmesi."

Alışmak sevmekten daha zor geliyor

İlk duyduğumda dalga geçtiğim, yıllar içinde aeabeskleşen ruhumla bir olup söylediğim şarkı

Her yolu denersin hiçbir şeyi değiştiremeyeceğini anlarsın kabullenirsin ve o doğal süreç başlar...alışmak

"Evet, insan her şeye alışabilir ama nasıl olduğunu bana sormayın."

Alışmıyorsun bence, erteliyorsun özlemeyi sonra hayat zorla hatırlatıyor ve oturup özlemek zorunda kalıyorsun. Çok acımasızca.

"önce biraz ağladılar ama alıştılar şimdi. aşağılık insanoğlu her şeye alışır!"

(bkz:suç ve ceza)

Çok duyguyla karışabilir alışmak, o yüzden bir nesne/insan kaybolduğunda, gittiğinde alışmanın getirdiği yoksunluktan ziyade aklınız başka şeylere kayar. Sağlıklı düşünemezsiniz. Ne mi yapılmalı? Bilmem. Belki hiçbir şeye alışmamalı insan. Ama yaşamaya alışıyoruz. En kötüsü bu sanırım