babamla tartışmak

Bu başlığı belki "babayla tartışmak" şeklinde açabilirdim. Bilerek babamla yazdım. Çünkü oradaki sahiplik eki içimdeki bütün duyguları sahipleniyor. Çünkü o tartıştığım adam benim babam ve hep benim babam kalacak. Ben o adamdan bir parçayım, ben babamdan bir parçayım. İyi ki benim babamsın ve iyi ki senin oğlunum.
Ufak bir olaydı, birkaç sitemkâr sözle devam etti. Belki haklıydım, ne önemi var, babamla tartıştıktan sonra, hiçbir önemi yok.
Üzülüyorsun, pişman oluyorsun, kendine kızıyorsun ama gidip babana bir kelime bile edemiyorsun, iyi mi? "Özür dilerim" diyemiyorsun, tıpkı hiçbir şey yokken bile "seni seviyorum" diyemediğin gibi.
Ah babam. Bazen ölümün aklıma geliyor. Ah babam. Sen benim babamsın ve benim bir yarım sensin.

Haklı da olsam haksız da olsam söylediğim birçok şeye saniyesinde pişman olmamdır.

Her şeyi benim için ince ince düşünen adamla hiç yaşamak istemediğim şeydir. baba diyince insanın gönlü bile arkasında dayanak hissediyorken en haklı olayda onu üzsem kendimi nankör olarak görüyorum. Bazen tüm utangaçlığımı kirpik uçlarıma alıp "baba seni seviyorum" demeyi beceriyorum ve sonrasında gözlerim doluyor, utangaçlığıma değiyor ve yanaklarımın şahitliğine erişiyor.

Ne olursa olsun eli öpülesi baştacı edilesisin.

Cahilliğimle yaptıklarımı gönlünden toz edesin.

Uçurtmamın ipini tutarcasına beni gözbebeğinden eksiltmeyesin.

sebebi ne olursa olsun baba evladını çok kırsa bile, onu sevdiğini hissettiren ufacık bir söz söylese veya bir davranışta bulunsa evladı onu affeder, affetmelidir. çünkü babalar dünyada eşi bulunmaz insanlar. hayatımızda toplam kaç kişi bizi koşulsuz sevip her kötülükten korumaya çalıştı ki? hep var olsun ebeveynler, çok yaşasınlar ve iyi ki varlar.