normalde üşengecim ama canım köfte çekti, bu seferlik üşengeçliğimi kırayım dedim. özene bezene yoğurdum kıymayı. tek kişiye yetecek kadar köfte çıkarttım. ocağa koydum pişmesini bekledim bekledim bekledim. sonra tabağa yerleştirdim ve "ne yerim bee" diye düşündüm. kendi yapınca insan daha lezzetli oluyor tabii, bi de sık yemek yapmayan biriyseniz. çekmeceyi açtım ve çatal kalmadığını gördüm. meyve bıçağı falan da kalmamış, şimdi kolum kadar ekmek bıçağına batırdım ağzıma yüzüme bulaştıra bulaştıra yiyorum. bunun üstüne içtiğim portakal suyunun da ağzımın kenarlarından sakallarıma akmasıyla tam bir barbar olduğumu hissettim. az daha yersem gaza gelip bir at alacağım ve onunla gezeceğim.
elmaları masaya doğrayıp, çakıyı saplayarak yemek mafya babası gibi hissettirebilir. tabi hızını alamayıp çakıyı damağa saplamamak lazım
evde yemek yerken kullanmam lakin herhangi bir restoranda ya da kafede pizza yerken bile bıçak kullanırım.öyle de değişiğim.
Evde akşam otururken hanımın elmayı soyup bıçağın ucuyla uzatması. Öyle de yerim. Yenir yani bıçakla
Üşengeçliğimden kaynaklanır. Mesela peyniri kestikten sonra çatal bulmaya üşenip bıçakla yerim. Ama annem görürse "şeytan doldurur napıyosun sen?" diye çıldırır.