dokuzuncu hariciye koğuşu

Hayatımın romanıdır kendisi, başucu kitabımdır. Kaç kere okudum hatırlamıyorum ama daha da okuyacağıma Eminim.

Peyami safa tarafından yazılmış yer yer otobiyografik özellikler gösteren bir kısa roman. Benim için içerisinde birçok yer çarpıcı diyebilirim. Peyami safa’nın Zaten psikolojik tahlil konusunda başarılı olduğu bir gerçek ama bu roman tabii ki onu zirveye taşımış. Sonra bir acı,hastalık var. Öylesine içini yakıyor ki insanın... “Ağaçların bile sıhhatine imrenerek yürüdüm.” Bu cümle kadar beni derinden sarsan çok az alıntı vardır; olanlar da zaten yine bu kitapta. Çocuk hastalar için beklemesini en iyi onlar bilir diyor Peyami safa. Ne desem az kalacak bir roman bu. Mutlaka okunması lazım. Kitapta karakterin hastalığının yanında aşkı da işlenmiş ve tabii hayalkırıklığı da. Onu da “Dünyanın hiçbir Nüzhet’i yalan söylememelidir.” diye anlatıyor bize. Kitabın bir de son cümlesi var ki... Zaten onu okuyunca bile insan Ne yapacağını bilemiyor bence. Kesinlikle Peyami safa’nın En en en başarılı romanı.

Peyami Safa’nın Cingöz Recai serisinden sonra oldukça farklı bir tecrübeydi. Okunacak kitaplar listesine eklenmeli :)

Acının aşkın psikolojik tahlilini çok güzel yapan yer yer karakterin yerine geçip yav dur orda da öyle yapılmaz ki çekil bakim kenara deyip kitaba dahil olmak isteyeceğiniz incecik bir roman.iki defa okumanız tavsiyedir

Meçhul ümitlere inanmadığım an, beni kurtaracak şeyin ne olduğunu bilmek istiyorum. Ümit etmek bile az. Emin olmak ihtiyacı. Yalancı istikbalin şüpheli vaatlerine değil, teminatına ve senedine ihtiyacım var. Hâlbuki o vaat bile etmiyor ve kendine beni nasıl karşılayacağını sorduğum vakit, korkunç bir dilsizlikle susuyor.