izmir'de bir ağustos gecesi... 3 arkadaş birlikte hatay bölgesinin karanlık ve dik yokuşlarında yürüyoruz. tabi o vakit sahilde olup deniz havasını içine çeke çeke gezmek vardı ya, akademik takvime göre eylül başı okullar açılacağı için kalacak yer ihtiyacımız da vardı. o karanlık, dar, dik sokaklarda sabahın erken saatlerinden itibaren saatlerce gezmiş, yorulmuşuz. tabiri caizse pestilimiz çıkmış. son bir eve bakıp kaldığımız yere dönmek planımız. Ne var ki hayat her zaman planlandığı gibi gitmiyor..
bakacağımız apartmanın yan köşesine gelmiş, ana kapının olduğu sokağa dönecekken kenarda oturan bir köpek bir anda havlayarak üstümüze koşmaya başlamıştı. zaten çekindiğim köpeklere, izmir'de bir nebze olsun alışmıştım. yanlarından da olsa geçebiliyordum artık. ama o an... ne yapabilirdim ki? 2 arkadaşın arasından zıplayan köpek beni yere devirdi ve boğazıma doğru saldırmaya başladı. o güne kadar tek bir köpeğe dahi dokunmaya korkan ben, köpeği elimle ayağımla itiyordum. o sırada yoldan geçen birisi ve bir arkadaşımda tekmelerle kovmaya çalışıyorlardı. ama köpek öyle güçlü ve çevikti ki ayağa kalkmama hiç fırsat vermiyordu. sürekli boyun bölgeme saldırıyor ve tekmelerle savruluyordu. arada 5 saniye kadar bir boşluk yakaladım ve ayağa kalkmaya çalıştım. koştu, yetişti ve tam hedefine ulaşacakken refleks olarak boynumun önüne getirdiğim elimi kaptı. o an hiçbir savunmam kalmamıştı elim kanlar içinde ve köpek o gösterdiği koca dişleriyle son hamlesini yapacaktı. artık her şeyin bittiğini düşünüyordum ki o sırada bir anda yandaki marketten sopalarla çıkan adamlardan korkan köpek kaçtı gitti. ölüm korkusuysa bana miras kaldı.
bu olaydan sonra, normalde uyanma problemi olan ben, belki 2,3 ay geceleri her köpek sesine uyandım. uyuyamaz oldum. aylarca sokağın tenha zamanlarında (sabah ve akşam saatleri) tek başıma evden çıkamadım. okula bile gidecekken sokaktan geçecek birilerini bekler, onlarla birlikte yürürdüm. kaç zaman geçti hala atlatamadım.. ne zaman bir karanlık sokakta yürüsem hep tedirgin olurum.
bakacağımız apartmanın yan köşesine gelmiş, ana kapının olduğu sokağa dönecekken kenarda oturan bir köpek bir anda havlayarak üstümüze koşmaya başlamıştı. zaten çekindiğim köpeklere, izmir'de bir nebze olsun alışmıştım. yanlarından da olsa geçebiliyordum artık. ama o an... ne yapabilirdim ki? 2 arkadaşın arasından zıplayan köpek beni yere devirdi ve boğazıma doğru saldırmaya başladı. o güne kadar tek bir köpeğe dahi dokunmaya korkan ben, köpeği elimle ayağımla itiyordum. o sırada yoldan geçen birisi ve bir arkadaşımda tekmelerle kovmaya çalışıyorlardı. ama köpek öyle güçlü ve çevikti ki ayağa kalkmama hiç fırsat vermiyordu. sürekli boyun bölgeme saldırıyor ve tekmelerle savruluyordu. arada 5 saniye kadar bir boşluk yakaladım ve ayağa kalkmaya çalıştım. koştu, yetişti ve tam hedefine ulaşacakken refleks olarak boynumun önüne getirdiğim elimi kaptı. o an hiçbir savunmam kalmamıştı elim kanlar içinde ve köpek o gösterdiği koca dişleriyle son hamlesini yapacaktı. artık her şeyin bittiğini düşünüyordum ki o sırada bir anda yandaki marketten sopalarla çıkan adamlardan korkan köpek kaçtı gitti. ölüm korkusuysa bana miras kaldı.
bu olaydan sonra, normalde uyanma problemi olan ben, belki 2,3 ay geceleri her köpek sesine uyandım. uyuyamaz oldum. aylarca sokağın tenha zamanlarında (sabah ve akşam saatleri) tek başıma evden çıkamadım. okula bile gidecekken sokaktan geçecek birilerini bekler, onlarla birlikte yürürdüm. kaç zaman geçti hala atlatamadım.. ne zaman bir karanlık sokakta yürüsem hep tedirgin olurum.