başka düşünecek bir şeyi olmayan, şu an yaptıkları ile değil geçmişteki işleriyle, şanı şöhretiyle veya atalarıyla vs. övünen insanlardır. her türlüsü zavallıdır.
memleketçe ne yazık ki karakter olarak genelde böyleyiz.
imparatorluk devrinde şöyle büyüktük böyle iyiydik genel mantalitemiz. kimse peki şu an neyiz, ne durumdayız diye düşünmüyor. hep acıların çocuğuyuz ya biz. güya dış güçler önümüzü kesmek için uğraştığından bu haldeyiz diye sözde kendimizi avutuyoruz. onlar olmasaydı biz şimdi uçmuştuk. bu paranoya içinde kendimize toz kondurmuyoruz. hiç dönüp de kendi insanımızın sıkıya gelemediğini görmüyoruz, erkeklerin çoğunun kahvehanede veya sokakta boş boş muhabbet edip tembelce oturduğunu ve kadınların evde, hiçbir şey yapmadan vakit geçirdiğini göz ardı ediyoruz. okullarımızın dünyada hiçbir kayda değer bilimsel başarı elde etmediğini, dünya literatürüne giren ne kadar az sayıda çalışmamız olduğunu, dünya çapında ünlenmiş ne kadar az sanatçımızın olduğunu, kısacası pek çok açıdan yetersiz olduğumuzu göremiyoruz, dünyayı anlayamıyoruz. kafayı tv programlarına, batıl inançlara, geçmişi çarpıtıp hamaset edebiyatı yapan birtakım dizilere, futbola, siyasete fanatiklik derecesinde takmışız. toplumca gerçekten çıldırmış bir haldeyiz. çıplak banyo yapıp yapılamayacağını araştırıyoruz. aynen bizanslıların son dönemlerinde "melekler kanatlı mıdır kanatsız mı" diye tartışmaya girmesi veya osmanlı devrinin son dönemlerinde "pilav ortadan mı yenir, yanlardan mı başlanır" tartışması gibi. bir de şu akıllı telefonlar tüm dünyayı tembelleştirdiği gibi bizi ise sanki iki kat etkiledi.
geçmişin hiçbir önemi olmadığını, şu anın ise elimizden kayıp gittiğini anlayan insanlar ve uluslar her zaman diğerlerine göre avantajlıdır.
memleketçe ne yazık ki karakter olarak genelde böyleyiz.
imparatorluk devrinde şöyle büyüktük böyle iyiydik genel mantalitemiz. kimse peki şu an neyiz, ne durumdayız diye düşünmüyor. hep acıların çocuğuyuz ya biz. güya dış güçler önümüzü kesmek için uğraştığından bu haldeyiz diye sözde kendimizi avutuyoruz. onlar olmasaydı biz şimdi uçmuştuk. bu paranoya içinde kendimize toz kondurmuyoruz. hiç dönüp de kendi insanımızın sıkıya gelemediğini görmüyoruz, erkeklerin çoğunun kahvehanede veya sokakta boş boş muhabbet edip tembelce oturduğunu ve kadınların evde, hiçbir şey yapmadan vakit geçirdiğini göz ardı ediyoruz. okullarımızın dünyada hiçbir kayda değer bilimsel başarı elde etmediğini, dünya literatürüne giren ne kadar az sayıda çalışmamız olduğunu, dünya çapında ünlenmiş ne kadar az sanatçımızın olduğunu, kısacası pek çok açıdan yetersiz olduğumuzu göremiyoruz, dünyayı anlayamıyoruz. kafayı tv programlarına, batıl inançlara, geçmişi çarpıtıp hamaset edebiyatı yapan birtakım dizilere, futbola, siyasete fanatiklik derecesinde takmışız. toplumca gerçekten çıldırmış bir haldeyiz. çıplak banyo yapıp yapılamayacağını araştırıyoruz. aynen bizanslıların son dönemlerinde "melekler kanatlı mıdır kanatsız mı" diye tartışmaya girmesi veya osmanlı devrinin son dönemlerinde "pilav ortadan mı yenir, yanlardan mı başlanır" tartışması gibi. bir de şu akıllı telefonlar tüm dünyayı tembelleştirdiği gibi bizi ise sanki iki kat etkiledi.
geçmişin hiçbir önemi olmadığını, şu anın ise elimizden kayıp gittiğini anlayan insanlar ve uluslar her zaman diğerlerine göre avantajlıdır.
