"Tıbbiyelilerin zaten çoğu bu duyguyu yaşıyor, dert etme kendine" demişti, aynı zamanda üst dönemlerimden olan ablam. Ama ben bunu dert ediyorum işte.
Bir sınava ne kadar çalışabilirim? Ya da bana şunu söyleyin: bir sınava ne kadar çalışmam gerek?
"Oo kardeş son 2 hafta baksan yeter" mi diyeceksiniz yine?
Ya da "dönem 3'lerden falanca son 2 gün çalışıp 60 alıyor, ona bak biraz" mı?
Haftalarca çalışıp 60 alan bana mı? Çalıştığım şeylerin hızla zihnimden uzaklaştığı vehmi her tarafımı kaplamışken... Tam her şeyi düzene oturtmaya başladığımı hissedip mutlu olacağım esnada bir yerden başarısızlıkların peydahlaması tüm huzurumu kaçırırken...
Eğitim hayatımda hiç böyle bir çaresizliğe mahkum kalmamıştım. Bu süre boyunca okulların birincisi, üçüncüsü, beşincisi olan kamistornavida şimdi başını iki elinin arasına almış düşünüyor, neler oluyor diye. Oysa tıbbı kazandığı ilk an ne kadar mutlu mesuttu.
Belki de herkes benim gibi demek ki deyip sıyrılmalıyım işin içinden. O zaman notlarım yükselir mi acaba?
Size de hak veriyorum, adam gibi çalışmayı öğrenemedim hâlâ. Onun acısını çektiğimi iyi biliyorum. Muvaffakiyet fedakârlık ister, deyip duruyorum. Ama daha neleri feda edeceğim konusunda cehalet içinde yüzüyorum.
Okul dışında gittiğim kursları bırakmamı söyleyeceksiniz. Biliyorum, eyvallah. Ama onlarsız olmaz, onlar olmadan ben noksan kalırım. Onlar beni tamamlayan şeyler. Ben gençliğimi belki de ömrümü tıbba verirken arzu ettiğim başka şeyleri yapamayacak mıyım? İnsanlar çap ile 2 bölüm okuyup benim gittiğim kurslara da devam ederken neden beni şu kısıtlı daireye itmekten çekinmiyorsunuz?
Bir gün, emin olun, bunu atlatmış olacağım, inşaallah. Belki o gün başarmanın tadını da tüm adalelerimle hissederim. Öyle. Zeka bitti artık. Gerizekalı mıyım değil miyim orasını unuttum artık ama buradan sonra çürüyen dirseğe bakıyorlar herhalde. Bilmiyorum, yanlış yerlerde mi çürüyor dirseğim. Her neyse. Bir gün tüm bunları aşacağım ümidini hâlâ içimde taşıyorum.
Bir sınava ne kadar çalışabilirim? Ya da bana şunu söyleyin: bir sınava ne kadar çalışmam gerek?
"Oo kardeş son 2 hafta baksan yeter" mi diyeceksiniz yine?
Ya da "dönem 3'lerden falanca son 2 gün çalışıp 60 alıyor, ona bak biraz" mı?
Haftalarca çalışıp 60 alan bana mı? Çalıştığım şeylerin hızla zihnimden uzaklaştığı vehmi her tarafımı kaplamışken... Tam her şeyi düzene oturtmaya başladığımı hissedip mutlu olacağım esnada bir yerden başarısızlıkların peydahlaması tüm huzurumu kaçırırken...
Eğitim hayatımda hiç böyle bir çaresizliğe mahkum kalmamıştım. Bu süre boyunca okulların birincisi, üçüncüsü, beşincisi olan kamistornavida şimdi başını iki elinin arasına almış düşünüyor, neler oluyor diye. Oysa tıbbı kazandığı ilk an ne kadar mutlu mesuttu.
Belki de herkes benim gibi demek ki deyip sıyrılmalıyım işin içinden. O zaman notlarım yükselir mi acaba?
Size de hak veriyorum, adam gibi çalışmayı öğrenemedim hâlâ. Onun acısını çektiğimi iyi biliyorum. Muvaffakiyet fedakârlık ister, deyip duruyorum. Ama daha neleri feda edeceğim konusunda cehalet içinde yüzüyorum.
Okul dışında gittiğim kursları bırakmamı söyleyeceksiniz. Biliyorum, eyvallah. Ama onlarsız olmaz, onlar olmadan ben noksan kalırım. Onlar beni tamamlayan şeyler. Ben gençliğimi belki de ömrümü tıbba verirken arzu ettiğim başka şeyleri yapamayacak mıyım? İnsanlar çap ile 2 bölüm okuyup benim gittiğim kurslara da devam ederken neden beni şu kısıtlı daireye itmekten çekinmiyorsunuz?
Bir gün, emin olun, bunu atlatmış olacağım, inşaallah. Belki o gün başarmanın tadını da tüm adalelerimle hissederim. Öyle. Zeka bitti artık. Gerizekalı mıyım değil miyim orasını unuttum artık ama buradan sonra çürüyen dirseğe bakıyorlar herhalde. Bilmiyorum, yanlış yerlerde mi çürüyor dirseğim. Her neyse. Bir gün tüm bunları aşacağım ümidini hâlâ içimde taşıyorum.