hayatında hiç kavga etmemiş insan

25 yaşında bir erkek olarak sözlü sataşmadan öte hiç bir kavga girişimi fırsatı olmadı bakın kavga oldu kaçtım değil fırsat olmadı çevremdeki her birey kız erkek en az bir kez dayak yemiş(atabilen pek çıkmaz) problem bende mi yoksa çevrem mi agresif merak ediyorum

Bu yaşına kadar kavga etmeyerek beni -çocukluğunda her gün bir arkadaşıyla kavga etmiş kişiyi- şaşırtan insan.

Bundan sonra da etmesin zira artık çevre kötü iki yumrukla bitmiyor kavgalar.

Hastane ortamına adapte olamayacağını düşündüğüm insandır. Neden çünkü her gün beyaz kod veriliyor. Hastane değil survivor mübarek.

(bkz:etliye sütlüye karışmamak)

Küçükken, ilkokulda, bizden bir üst sınıfta kısa boylu bir abi vardı. Yani abi desem inanmazdınız, boyu dolayısıyla. Bir gün her nedense tartışma çıktı oyun parkında (tartışmanın çıktığı yere dikkat). Bir anda kumlara yattık, çocuğun üstüne çıktım, ellerim boğazında mı kollarında mı kaldı bilmiyorum. E şimdi napıcam, moduna geçtim. Sonuç olarak hareketsiz bırakmıştım. Herhalde orada dayak atmam gerekiyormuş, bilmiyordum, bilsem bile atamazdım biliyorum. Bıraktım ve kalktık. O da kalktığımızda saldırmadı bana. Öyle masummuşuz işte.
Daha sonraları hayatım boyunca ufak tartaklanmalar yaşadım. Birçoğunda, sıska biri olduğum için, karşılık veremedim. Kendimi korumaya çalışmakla kaldım. Zaten ondan sonra da hiç sözlü tartışma dışına çıktığımı hatırlamıyorum. Olaylar kızışmaya başladığında ortadan kaybolmayı yeğliyorum.

Hayatımda hiç fiziksel kavgaya karışmadığım için ben olabilirim. Ha fırsat olmadı mı? Oldu. Kavganın içine girmedim mi? Girdim. Ama nedense çok yükseldiğimde - ve karşı tarafı da aynı ölçüde yükselttiğimde - arkadaşlarım dayak yemeyeyim diye ortamı yumuşattı hep. Büyüdükçe de olayları hep tatlı dille falan halletmeye başladım, hatta iyiden iyiye arabulucu gibi etikete sahip oldum. Ama hala düşünürüm arada, o zaman bir temiz dayağımı yeseydim şimdi daha iyi olur muydu diye. olurdu galiba, ama artık bilmek mümkün değil.