herkes ölür ölümünü

yılmaz odabaşı'nın harika bir şiiridir.



dizeleri aşağıdaki gibidir:



I

Kanatlanır, kanatılır bütün boşluklar.

Aynalar her gün bir başka yalan söyler

ve kalınır geride çizilmiş hayatlardan,

geride yağmurlardan ve çığlıklardan.



Herkes çizer boşluğunu…



II

Her aşk başlarken pembe,

ayrılıkta rengi siyah yalnızlığın…



(Herkes arar pembesini.

Oysa kendinden ötesi yoktur;

kimse sevmez yalnızlıkta gölgesini…)



III

Herkes sever doğumunu;

kim sever ölümünü?



Herkes sever doğrusunu;

kim sever yanlışını?



Herkes susar ayıbını.

Herkes susar ayıbını…



IV

Herkes bilir gitmesini.

Bir zaman öğrenirsin

gideni sırtından öpmesini



Herkes yaşar hasretini…



V

Herkes geçer gençliğini

Herkes…Buğusunda anıların

yitirir kekliğini…



VI

Herkes yaşamakla suçlu,

aşkıyla hükümlüdür;

herkes doğarken ölümlüdür.



Herkes ölür ölümünü;

göğe salıp düşlerini,

salıp tenini, nefesini

bırakır ceketini.



Herkes bırakacaktır ceketini…



edit: bu akşam adı efsane'de erdal beşikçioğlu'ndan dinleyecek mevzubahis şiiri öğrendiğimi de belirteyim, ama malesef kaydını kuydunu bulamadım.