Ergen turnusolu
Vaktıyle bir atsız varmış var osun
Ölüm yıl dönümğnde saygıyla anıyoyuz.
Peşin edit ilerde ilave yapılacak malum sınavlar
peşin yazayım yazıyı başka bir platformda yazmıştım. bu yüzden ilk baştaki yazılanlara çok takılmayın ve tanımak için okumak istiyorsanız okuyun.
yazı çoooookkk uzun hayat hikayesiyle başladım. sözleriyle ve birkaç şiiriyle devam edicem en sonunda da kendi görüşümü yazıcam. eğer okumak istemiyorsanız hayat hikayesini falan direk es geçebilirsiniz.
ama çıkardığı orhun-orkun-atsız mecmua dergilerinin ilk sayılarına bakmak isterseniz linkler aşağıda.
oğlu yağmur atsızın yazıları da eklenecek olup gerçekten çok uzun bir yazı olucaktır. yok ben bu kadar şeyi okuyamam diyorsanız en sona koyacağım linklerde belgeseller var onu izleyebilirsiniz tanımak için.
not: gerçekten tanımak isteyenler okusun yazıyı. ırkçı muhabbeti yapıp sallayanlar, cahilliğiyle aklı sıra dalga geçenler değil. öğrenmek isteyenler buyursun ama söyleyeyim sırf ırkçı diye sevmeyecekseniz ve kafatasçılık muhabbeti yapacaksanız uğraşmayın. gidin başka şeylerle ilgilenin. bu konulara da değinilecektir bu yazıda.
tanım: öğrencisi olmaktan gurur duyduğum, ilk gördüğümde sevdiğim, bir türlü mücadeleden vazgeçmeyen bozkurtların en yılmaz savunucusu, türkün ve türkçülüğün prensi ruh adam.
1257 entry -çaylakları saymıyorum-. evet tamı tamına 1257 entry ki bu buradaki insanların bir şeye balıklama atlama oranını ve doğru düzgün elle tutulur bir argüman üretemeyişinin kanıtı 1257 entry. bir kişi bile atsızı tam tanımlayamamış bütün sorulara cevap verememiş be. en çok üzüldüğüm nokta da bu zaten. o kadar şey yapmış adam hiç kimse toplamamış bunları. madem iş başa düştü. alın çayınızı kahvenizi gelin karşıma da anlatayım kim olduğunu bu ruh adamın. yeri gelsin eleştirelim yeri gelsin hayran olalım yeri gelsin üzülelim yeri gelsin saygı duyalım.
hayat hikayesiyle başlayalım burada.
hüseyin nihâl atsız, 12 ocak 1905'te istanbul'da doğdu.
ilköğrenimini kadıköy’deki çeşitli okullarda, orta öğrenimini kadıköy ve istanbul sultanilerinde (istanbul lisesi) yaptı. buradan mezun olunca askerî tıbbiye ye yazıldı.
atsız, yükseköğrenim çağına gelip askerî tıbbiye'ye kaydolduğu çağlarda türkçülük fikrinin etkisi altına girmeye başladı. ziya gökalp'in cenaze töreninin yapıldığı günün gecesi türkçülük fikrine karşı öğrencilerle kavga ettiği ve daha sonrasında ise aralarında bir takım problemler geçen arap asıllı bağdatlı mesut süreyya efendi adlı bir mülazım (teğmen)'a selam vermediği gerekçesi ile 4 mart 1925 tarihinde 3. sınıf talebesiyken askeri tıbbiye'den çıkarılmıştır.
bu olaydan sonra üç ay kadar kabataş erkek lisesi'nde yardımcı öğretmenlik yapan atsız, daha sonraları deniz yolları'nın mahmut şevket paşa adlı vapurunda kâtip muavini olarak çalışmış ve bu vapurla istanbul-mersin arasında birkaç sefer yapmıştır.
bu olaydan sonra üç ay kadar kabataş erkek lisesi'nde yardımcı öğretmenlik yapan atsız, daha sonraları deniz yolları'nın mahmut şevket paşa adlı vapurunda kâtip muavini olarak çalışmış ve bu vapurla istanbul-mersin arasında birkaç sefer yapmıştır.
1926 yılında istanbul dârülfünûnu'nun edebiyat fakültesi'nin "edebiyat bölümü"ne ve istanbul dârülfünûnu'nun yatılı kısmı olan yüksek muallim mektebi'ne kaydolan atsız, bir hafta sonra askere çağrılmış, atsız askerliğini 9 ay olarak 28 ekim 1926-28 temmuz 1927 tarihleri arasında istanbul'da taşkışla'da 5. piyade alayında er olarak yapmıştır.
ahmet naci adlı arkadaşı ile birlikte hazırladığı 'anadolu'da türklere ait yer isimleri' adlı makalenin türkiyat mecmuası'nın ikinci cildinde yayınlanması ile hocası mehmet fuad köprülü'nün dikkatini çeken atsız, 1930 yılında edirneli nazmî'nin divanı üzerinde mezuniyet çalışması yapmıştır ('divân-ı türkî-i basit, gramer ve lügati', 1930, 111 s. türkiyat enstitüsü mezuniyet tezi, no 82). aynı yıl edebiyat fakültesi'nden mezun olmuştur.
atsız'ın sınıf arkadaşları arasında tahsin banguoğlu, ziya karamuk, orhan şâik gökyay, pertev nâilî boratav, nihad sâmi banarlı gibi isimler yer alıyordu.
mezuniyetinden sonra edebiyat fakültesi dekanı olan hocası prof. dr. mehmet fuad köprülü, maarif vekâleti’nde atsız için girişimde bulunarak, yüksek muallim mektebi'ni öğrenci olarak bitirdiği için, liselerde yapması gereken 8 yıllık mecburi hizmetini affettirmiş ve 25 ocak 1931'de atsız'ı kendisine asistan olarak almıştır.
atsız, yine 1931 yılında dârülfünûnun felsefe bölümünden mezun olan ilk eşi mehpare hanım ile evlenmiş, ancak 1935 yılında ayrılmıştır.
atsız, 15 mayıs 1931'den 25 eylül 1932 tarihine kadar atsız mecmua'yı çıkarmaya başladı. mehmet fuad köprülü, zeki velidi togan, abdülkadir inan gibi edebiyat ve tarih bilginlerinin de içinde bulunduğu bir kadro ile yayın hayatına atılan bu türkçü ve köycü dergi, devrinde ilim, fikir ve sanat alanında çok tesir yaratan türkçü bir çığır açmış, âdetâ cumhuriyet devri türkçülüğünün öncüsü olmuştur.
atsız, kendini tanıtmaya başlayan ilk yazılarını "h. nihâl" imzasıyla, hikâyelerini de "y.d." imzasıyla, bu dergide yayınlamaya başlamıştır.
1932 temmuzunda ankara'da toplanan birinci türk tarih kongresi esnasında, prof. dr. zeki velidi togan'a dr. reşid galib'in yaptığı eleştiriler üzerine atsız, içerisinde ikinci eşi bedriye atsız ile pertev nâilî boratav'ın da bulunduğu 8 arkadaşı ile, dr. reşid galib'e "zeki velîdî'nin talebesi olmakla iftihar ederiz" diyen bir protesto telgrafı çekmiş ve bu telgraf üzerine de reşid galib'in tepkisini üzerine çekmiştir.
19 eylül 1932'de reşid galib, maarif vekili olmuştu. kısa bir süre sonra da mehmet fuad köprülü'nün dekanlıktan ayrılması üzerine edebiyat fakültesi dekanlığı'na vekâleten bakan ali muzaffer bey asâleten tâyin edilmiştir.
reşid galib, atsız mecmua'nın 17. sayısındaki 'dârülfünûn'un kara, daha doğru bir tabirle, yüz kızartacak listesi' adlı makalesi nedeniyle edebiyat fakültesi dekanı'na baskı yaparak, 13 mart 1933 tarihinde atsız'ın üniversite asistanlığına son vermiştir.
üniversiteden çıkarılmasından birkaç gün sonra atsız, edebiyat fakültesinin dekanını tokatlıyan otelindeki bir çayda yakalayıp yüzlerce kişinin önünde tokatlamıştır. atsız'a bu hadise için hiçbir şekilde tepki gösterilmemiştir.
üniversite asistanlığından çıkarılan atsız, malatya ortaokulu'na türkçe öğretmeni olarak tayin edilmiştir, malatya'da kısa bir müddet (8 nisan 1933-31 temmuz 1933) türkçe öğretmenliği yapan atsız, edirne lisesi edebiyat öğretmenliğine tayin edilmiştir. atsız'ın edirne'deki edebiyat öğretmenliği de 3-4 ay kadar kısa bir müddet devam etmiştir. (11 eylül 1933-28 aralık 1933).
atsız, edirne'de iken atsız mecmua'nın devamı mahiyetindeki aylık türkçü dergi orhun'u (5 kasım 1933-16 temmuz 1934, sayı 1-9) yayımlamıştır. orhun dergisinde, türk tarih kurumu tarafından çıkarılan ve liselerde ders kitabı olarak okutulan dört ciltlik tarih kitaplarında bulunduğunu iddia ettiği yanlışları ağır bir şekilde eleştirdiği için 28 aralık 1933'te bakanlık emrine alınmıştır ve orhun dergisi de 9. sayısında bakanlar kurulu kararı ile kapatılmıştır.
dokuz ay bakanlık emrinde kalan atsız, 9 eylül 1934 tarihinde kasımpaşa'daki deniz gedikli hazırlama okulu'na türkçe öğretmeni olarak tayin olunmuştur.
şubat 1936 tarihinde ikinci eşi olan bedriye hanım ile evlenen atsız'ın bu evlilikten 4 kasım 1939 tarihinde yağmur atsız ve 14 temmuz 1946 tarihinde de buğra atsız adlı iki oğlu olmuştur. atsız, ikinci eşi bedriye atsız'dan da mart 1975 tarihinde ayrılmıştır.
atsız, kasımpaşa'daki deniz gedikli hazırlama okulu'nda türkçe öğretmeni olarak 4 yıl kadar çalışmış ve 1 temmuz 1938 tarihinde bu görevinden ihraç edilmiştir. bunun üzerine özel yüce-ülkü lisesi'ne geçen atsız, burada 1937 yılından 1939 yılının haziranının sonuna kadar edebiyat öğretmenliği yapmıştır. atsız, 19 mayıs 1939 ile 7 nisan 1944 tarihleri arasında yine özel bir lise olan boğaziçi lisesi'nde edebiyat öğretmenliğinde bulunmuştur.
atsız, boğaziçi lisesi'nin türkçe öğretmeni iken basın ve yayın genel müdürü selim sarper'in de teşvikiyle orhun dergisini (1 ekim 1943-1 nisan 1944, sayı:10 ile 16 arası, 7 sayı) yeniden yayınlamaya başlamıştır.
1944 ırkçılık-turancılık davası
ıı. dünya savaşı sürerken türkiye'de komünist faaliyetlerin arttığını düşünen atsız, orhun'un mart 1944'te yayınlanan 15. sayısında, daha önce 5 ağustos 1942 tarihli meclis konuşmasında "bizim için türkçülük bir kan meselesi olduğu kadar ve lâakal o kadar bir vicdan ve kültür meselesidir." diyen devrin başbakanı şükrü saracoğlu'na hitaben bir açık mektup yayımladı.
atsız, nisan 1944'te yayımlanan 16. sayıda, şükrü saracoğlu'na hitaben ikinci açık mektubunu yayımlayarak ahmed cevat emre, pertev nâilî boratav, sabahattin ali ve sadrettin celâl antel'in marksist faaliyetlerde bulunduklarını ve millî eğitim bakanı'nın "komünistleri kolladığını" ileri sürerek devrin millî eğitim bakanı hasan âli yücel'i istifaya çağırdı bu ikinci açık mektup, türkçü çevreler içinde büyük bir galeyana sebep olarak başta istanbul ve ankara olmak üzere birçok şehirde, antikomünist gösterilere yol açtı. bunun üzerine hasan âli yücel, 7 nisan 1944'te atsız'ın boğaziçi lisesi'ndeki edebiyat öğretmenliğine son verdi.
orhun dergisi de bakanlar kurulu kararı ile yeniden kapatıldı.
sabahattin ali'nin arkadaşı ve atsız'ın da yakın arkadaşı olan ankara musiki muallim mektebi müdürü orhan şaik gökyay'ın arabuluculuğuna rağmen dava açmak zorunda kaldı. aleyhine dava açılan atsız, trenle ankara'ya gitmiş ve türkçü gençler tarafından istasyonda karşılanarak bir otelde misafir edildi.
hakaret davasının 26 nisan 1944 günü yapılan ilk oturumu olaylı geçti. bunun üzerine 3 mayıs 1944 tarihinde yapılan ikinci oturuma üniversite öğrencileri alınmamış, bu yüzden de öğrenci gösterileri olmuş ve yüzlerce kişi tutuklanmıştır. davanın 9 mayıs 1944 günü yapılan karar oturumunda, sabahattin ali'ye "vatan haini" dediği için 6 aya mahkûm edilen atsız'ın cezası hâkim tarafından "millî tahrik" gerekçesi ile 4 aya indirilmiş ve 4 aylık bu ceza da ertelenmiştir. atsız, cezasının ertelenmesine rağmen 9 mayıs 1944 tarihinde mahkemenin kapısından çıkarken tevkif edilmiştir.
19 mayıs 1944 törenlerinde cumhurbaşkanı ismet inönü, atsız ve arkadaşlarını ağır şekilde eleştiren nutkunu söylemiş ve bu nutuk üzerine de atsız ve 34 arkadaşı istanbul 1 numaralı sıkıyönetim mahkemesi'nde yargılanmaya başlanmışlardır.
aralarında alparslan türkeş gibi subay, üniversite profesörü, öğretmen, doktor ve üniversite öğrencilerinin de bulunduğu sanıklar, sorguya çekilmişler; atsız dahil sanıklar, daha sonra tabutluk diye adlandırılan hücrelerde işkence gördüklerini belirtmişlerdir. 7 eylül 1944 günü yargılama başlamış, 'ırkçılık-turancılık davası' adı verilen ve haftada 3 gün olmak üzere 65 oturum devam eden mahkeme, 29 mart 1945 tarihinde sonuçlanmış ve atsız 6 yıl 5 ay hapse mahkûm olmuştur.
atsız, bu kararı temyiz etmiş ve askerî yargıtay, 1 numaralı sıkıyönetim mahkemesi'nin kararı esastan bozmuştur. böylece atsız, bir buçuk yıl kadar tutuklu kaldıktan sonra, 23 ekim 1945 tarihinde tahliye edilmiştir.
5 ağustos 1946 tarihinde 2 numaralı sıkıyönetim mahkemesi'nde tutuksuz olarak başlayan atsız ve arkadaşlarının davası (bu dava kenan öner-hasan âli yücel davası adı ile tanınmıştır)[kaynak belirtilmeli], 31 mart 1947 tarihinde sonuçlanmış ve 29 oturum devam eden mahkemede bütün sanıkların beraatına karar verilmiştir.[12][13] bu dava ile ilgili hayri yıldırım tarafından 3 mayıs 1944 ırkçılık turancılık davası adında bir kitap yazılmıştır.
dava sonrası
nisan 1947'den temmuz 1949'a kadar kendisine iş verilmeyen atsız, ekim 1945-temmuz 1949 tarihleri arasında geçinmek için kitaplarından bazılarını satmak zorunda kalmıştır. bir müddet türkiye yayınevi'nde çalışan atsız, türk-rus savaşlarının özeti olan "türkiye asla boyun eğmeyecektir" adlı kitabını da sururi ermete adlı şahsın adı ile yayınlamak zorunda kalmıştır.
atsız'ın sınıf arkadaşlarından prof. dr. tahsin banguoğlu millî eğitim bakanı olunca, atsız'ı 25 temmuz 1949'da süleymaniye kütüphânesi'ne "uzman" olarak tayin etmiştir.
bir müddet bu vazifede çalışan atsız, demokrat parti'nin iktidara gelmesinden sonra 21 eylül 1950'de haydarpaşa lisesi edebiyat öğretmenliği'ne tayin olmuştur.
4 mayıs 1952 tarihinde ankara atatürk lisesi'nde vermiş olduğu "türkiye'nin kurtuluşu" konulu bir konferans üzerine cumhuriyet gazetesi, atsız'ın aleyhine haberler yayımlamıştır. hakkında bakanlık tarafından soruşturma açılan atsız'ın konuşmasının bilimsel olduğu tespit edilmiştir. fakat atsız 13 mayıs 1952 tarihinde haydarpaşa lisesi'ndeki edebiyat öğretmenliği görevinden "muvakkat" kaydı ile alınarak yine süleymaniye kütüphânesi'ndeki görevine tayin edilmiştir.
31 mayıs 1952 tarihinden itibaren emekliliğini istediği 1 nisan 1969 tarihine kadar süleymaniye kütüphânesi'nde çalışan atsız'ın en uzun süreli memuriyeti bu kütüphânedeki memuriyet olmuştur.
atsız, 1950-1952 yıllarında yayımlanan haftalık orkun dergisinin başyazarlığını yaptı. 1962'de kurulan türkçüler derneği’ nin genel başkanlığını üstlendi. 1964'ten vefatına kadar ötüken dergisini yayımladı.
devrin cumhurbaşkanı cevdet sunay, gaziantep'e giderken bir işçinin kendisine "idareciler araplara toprak veriyorlar, biz türklere vermiyorlar" sözlerine karşılık, "türk topraklarında yaşayan herkes türk’tür." demiş; atsız bunun üzerine, ötüken'in nisan 1967'de yayınlanan 40, sayısından itibaren "konuşmalar, ı" (sayı 40), "konuşmalar, ıı" (sayı 41), "konuşmalar, ııı" (sayı 43), "bağımsız kürt devleti propagandası" (sayı 43), "doğu mitinglerinde perde arkası" (sayı 47) ve "satılmışlar-moskof uşakları" (sayı 48) adlarıyla yayınladığı seri makalelerinde, marksistlerin doğu bölgelerinde gizli çalışmalarda bulunduklarını iddia etmişti. bu makaleler hakkında savcılıkça soruşturma açılmış fakat atsız'a hiçbir suçlamada bulunulmamıştır.
ancak bu yazılar üzerine, ankara sokaklarında atsız aleyhine hazırlanmış, ayrılıkçılığı ilan eden bildiriler dağıtılmış ve aynı günlerde adalet partisi diyarbakır senatörlerinden biri, senato kürsüsünden atsız aleyhine ağır bir konuşma yapmıştır.
hasan dinçer'in adalet bakanı olduğu dönemde, bakanlık tahkikat açmış ve atsız mahkemeye verilmiştir. davanın devam ettiği 6 yıl içerisinde 12 mart (1971) muhtırası verilmiş ve arkasından sıkıyönetim ilân edilmiştir.
uzun duruşmalardan sonra mahkeme, ötüken'in sahibi atsız'ı ve sorumlu yazı işleri müdürü mustafa kayabek'i on beşer ay hapse mahkûm etmiştir. mahkeme başkanının karara katılmadığı ve 2-1'lik ekseriyetle verilen bu karar, temyiz edilince yargıtay tarafından bozulmuştur. fakat aynı mahkeme 2-1'lik kararda ısrar edince, yargıtay kararı onaylamıştır. atsız ve mustafa kayabek "tashih-i karar" isteğinde bulunmuşlar ancak bu istekleri mahkemece kabul edilmemiştir. böylece mahkûmiyet kararı kesinleşmiştir.
kronik enfarktüs, yüksek tansiyon ve ağır romatizmadan rahatsız olduğu için haydarpaşa numune hastanesi'ne yatan atsız'a, haydarpaşa numune hastanesi tarafından "cezaevine konulamayacağı" kaydı bulunan rapor verilmiştir. ancak 4 aylık bir rapor adlî tıp tarafından kabul edilmemiş ve "reviri olan cezaevinde kalabilir" şeklinde değiştirilmiştir.
bunun üzerine infaz savcılığı 14 kasım 1973 çarşamba günü sabahı atsız'ı evinden aldırarak toptaşı cezaevi'ne sevk etmiştir. 40 kişilik adi suçlular koğuşuna konulan atsız, bir müddet sonra reviri olan sağmalcılar cezaevi'ne nakledilmiştir.
atsız, kesinleşen 1.5 yıllık cezasını çekmek için hapse girince, üniversite hocaları ve öğrencilerinden oluşan bir grup cumhurbaşkanı'na başvurup atsız'ın affını istemiştir.
atsız, suç işlemediğini belirterek bizzat af talep etmediği halde, cumhurbaşkanı fahri korutürk, kendi yetkisini kullanarak atsız'ın cezasını affetmiştir.
22 ocak 1974'te bayrampaşa cezaevi'nden tahliye edilen atsız, 1.5 yıllık cezasının 2.5 ay kadarını cezaevinde geçirmiştir.
ibnülemin mahmut kemal inal'ın tarifi ile "atlıyı atından indirecek derecede şiddetli yazılar yazan" atsız, ateşli ve keskin bir üslûba sahip idi.
ölümü
atsız, 1975 yılının kasım ayının ortalarında hasta olduğundan şüphelenmiş, ancak yapılan muayene ve testler sonucunda bir hastalık bulunamamıştır. 10 aralık 1975 çarşamba gününün akşamı kalp krizi geçirmiş, gelen doktor enfarktüs olduğunu anlayamamıştır. ertesi akşam atsız yeni bir kriz geçirmiş, 11 aralık 1975 perşembe günü vefat etmiştir.
13 aralık 1975 tarihinde kurban bayramı'nın ilk günü kadıköy osmanağa câmii'nde kılınan ikindi namazını müteakip karacaahmet mezarlığı'na defnedilmiştir.
osman ağa camii'nde cenaze namazı kılındıktan sonra imam'ın ''merhumu nasıl bilirdiniz?'' sorusuna fethi gemuhluoğlu yüksek sesle: ''bu musalla taşı, atsız kadar gerçek bir er kişiyi az görmüştür, hoca efendi!'' demiştir.
siyasi görüşleri
nihal atsız, çocukluk döneminde osmanlı imparatorluğu'nun son birkaç yılına, gençlik döneminde ise türkiye cumhuriyeti'nin ilk yıllarına tanıklık etmişti. yaşadığı dönemde yükselişe geçmiş olan türk milliyetçiliğinin etkisi altına girmiş ve bu fikir akımının sıkı bir savunucusu olmuştur. atsız, kendisini türkçü, milliyetçi ve turancı olarak tanımlamıştır. türkiye'de 1960'lı ve 1970'li yıllarda çokça destekçi bulmuş olan sosyalizm akımına ve islamcılığa şiddetle karşı çıkmıştır ve bu akımların karşısında bulunmuştur. yaşamı boyunca sol görüşlü kimseler tarafından kendisine pek çok kez "faşist" olduğu suçlamasında bulunulmuştur fakat atsız kendisinin bir faşist olmadığını, yalnızca bir türkçü-turancı olduğunu yinelemiştir. türk-islam sentezini savunan ülkücülerle ortak çalışmada bulunmamıştır. öz türkçülüğün savunucusu olmuştur.
« hakkımda türlü türlü sözler söyleyen insanlara ve hakiki fikrimi soranlara şunu söylemek isterim ki ben ne faşistim, ne demokratım. ben, yabancı kaynaklı hiçbir fikri benimsemeye tenezzül etmeyecek kadar millî şuur ve gurura malik bir türk’üm. siyasi, içtimai mezhebim türkçülüktür. »
gençliğine ait bir fotoğrafındaki saçlarını tarayış biçiminden dolayı adolf hitler'e özendiği iddiasında bulunan kimselere yanıt olarak şunları yazmıştır:
« ...hamit şevket bunları biliyor mu? bilmiyorsa benim hitlerizme tabi bir adam olduğuma nereden hükmeder? saçlarım benzermiş... bu ahmakça iddia yıllardan beri birçok budalalar tarafından aleyhimde delil gibi kullanıldı. hatta evimde hitler'in resminin asılı olduğu bile söylendi. ben, dışarıdan gelmiş hiçbir fikri kabul etmeğe tenezzül etmiyecek kadar millî gurur ve şuura sahip olduğumu, içtimai mezhebimin türkçülük olduğunu vaktiyle yazarak ilan ettim. daha ne yapabilirim? saçım hitlerinkine benziyormuş diye beni hitlerci sanacak kadar budalalık gösteren binlerce, belki onbinlerce zavallıya ayrı ayrı mektup yazamam ya... hamit şevket asla unutmasın ki bu vatana bağlılıkta kendisini benimle bir tutamaz. çünkü ondan fazla olarak ben bu toprağa ecdadımın kanı ve hatırasıyla bağlıyım. »
atsız, parti fanatizmine karşı çıkmıştır. ona göre, bir ülkü sahibi olmayan siyasi partiler türkçülüğe hizmet etmeyeceklerdir çünkü siyasi partilerin varlığı kalıcı değildir. fanatiği olunabilecek şey, fikirlerdir; partiler değildir. bunu türkçülük ve siyaset adlı makalesine açıklamıştır.
« partilerde ülkü yoktur. iktidara geçmek veya orada kalmak için en aşırı tavizlerden çekinmezler. »
« türkçüler bugünlük ancak türkçü karakteri olan partileri tutarlar. türkçülük’ten sapan veya taviz veren hiçbir parti türkçüler’ce tutulmaz, tutulamaz. türkçülüğün ne olduğu açık, seçik ortada bulunduğu için bugünkü tutumları ile hiçbir parti türkçü değildir. »
belki okumak istersiniz diye atsız mecmua ve orhun/orkun dergilerinin ilk sayıları
atsız mecmua: https://tr.scribd.com/doc/24799868/Atsız-Mecmua-Sayı-1
orhun dergisi: http://www.nihal-atsiz.com/yazi/orhun-dergisi-1-nisan-1944.html
orkun dergisi: https://issuu.com/canerkara/docs/orkun__ii__-_1._say__
bildiği dillere bakarak bile sanırım ne kadar kendini geliştirdiğini görebiliriz.
çok iyi derecede bildiği diller:
türkçe(tarihteki tüm lehçeleriyle birlikte)
fransızca
arapça
farsça
iyi derecede bildiği diller:
çince
ingilizce
orta derecede bildiği diller:
italyanca
almanca
yağmur atsızın yazılarına geçersek eğer okuyun efenim bunları. kim olduğunu ve bazı şeyleri öğrenirsiniz en azından.
kafatasçılık ve vasiyetname üzerine yazdığı yazılar ki birçok kişi bilir bu muhabbetleri.
kaynak: http://www.star.com.tr/yazar/Atsizin_Vsiyetnmesi-yazi-634487/
kaynak: https://odatv.com/babam-kafatasi-olcmekten-keyif-alirdi-1308131200.html
işin garip yanı nedir biliyor musunuz iki farklı görüşten insanın gerçekten dost olabileceğini görmek hem insanı şaşırtır hem de gülümsetir.
almanya'ya geldiği zaman, yağmur atsız-ayşim alpman çiftinin köln'deki evinde kalan ünlü bir konuk vardır: yaşar kemal. genç çiftin ‘yaşar ağabey' olarak seslendiği yaşar kemal, bir akşam ‘uzunca sayılabilecek bir süre' yağmur atsız'ı süzdükten sonra, ‘biliyor musun, ben senin babanla rakı içerdim' diye konuşur. yağmur atsız doğal olarak inanmayıp ünlü romancının şaka yaptığını sanır ve ‘ağabey, koskoca atsız sizin gibi çulsuz bir gomonistle oturup rakı içmeye tenezzül eder miydi ki?' diye sorar. bunun üzerine yaşar kemal şunları anlatır:
‘ederdi, ederdi.. hem öyle ahım-şahım yerlerde değil, ikindi üzerleri zaman zaman sirkeci'deki meyhanelerde buluşup rakılar ve laflardık. sonra o karaköy'den karşıya geçerdi. ben de kendi işime giderdim.
- peki ne münasebetle tanıştınız?
- benim ince memed'i okumuş ve çok hoşuna gitmiş. ‘ben bu gençle tanışmak istiyorum' demiş. götürüp tanıştırdılar. birbirimizden hoşlandık. o tabii ki benim komünist olduğumu biliyordu. ben de onun türkçü olduğunu. ama yine de iyi anlaşırdık.
(yağmur atsız, ömrümün ilk 65 yılı, s.101)
***
önümüzdeki hafta çıkacak olan “ömrümün ılk 65 yılı” adlı kitabımın bâzı bölümlerini “türk edebıyâtı” dergisi’nde yayınlamışdım. o bölümlerden birinde atsız ve yaşar kemâl’in pek bilinmeyen dostluk hikâyesini, arada buluşup nefîs öğle rakıları içdiklerini, tamâmen zıd dünyâ görüşlerine rağmen birbirlerini pek sevdiklerini v.s. anlatıyordum.
ince mehmet telaşı
bunların bana, 1970 sonları adamakıllı sık görüşdüğüm ve bâzen köln’deki evimizde haftalarca misâfirim olan yaşar ağabey yine bir rakı sofrasında anlatmışdı. ama 1955 sonbahârı “ince memed” ilk piyasaya çıkdığı vakit atsız’ın bunu nasıl telâşla getirdiğini ve bana da okutduğunu çok iyi hatırlıyordum.
benim bu yazım, kâinâtı karagöz göstermeliği gibi iki boyutlu, yâhut sâdece ak ve kara olarak görmekden ilerisine yetenekleri bulunmayan birtakım zevât tarafından öfkeyle karşılandı. “büyük atsız yaşar kemâl gibi bir komünistle nasıl dostluk edebilirdi ki?” bu öfkelerini bana karşı, nezâket sınırlarını adamakıllı aşan ifâdelerle duyurmalarına rağmen yine de omuz silkip geçecekdim. netîceten yaşar ağabey çok şükür hâlen ber-hayât. ona sorulabilir. ama yine hâlen ber-hayât ve merkez bankası yönetici kadrosu’ndan dr. mehmet özdemir de bana bu konuya ilişkin bilgiler verince bunları kamuoyuna iletmek istedim. sayın özdemir bana aynen şunları anlatdı:
“menderes, zorlu ve polatkan’ın imralı’dan topkapı’daki anıt mezar’a nakli töreni için istanbul’a geldim. turban kilyos oteli müdürü ahmet mostar da yanımdaydı. akşam yemeğinde, abant turban’dan tanışdığım ve bana “mehmet çavuş” diye hitâb eden yaşar kemâl’le tesâdüfen buluşduk. bütün gece içip sohbet etdik. bir ara ‘bir tür yurdseverlik olarak telakkıy etdiğini algıladığım- marksizm’den bahsetdik. ben, türkçü olduğumu ve atsız’ın fikirlerini benimsediğimi anlatınca dedi ki ‘ben atsız ağabey’i çok severdim. onunla o kadar çok hâtıramız var ki! berâber içmeğe gider, saatlerce konuşurduk. o beni bu dünyâda anlayan tek insandı!’ “...sonra zülfü lîvâneli ile de küs olduklarını, eşi tilda’nın bile ona kızdığını anlatarak çok duygulandı ve ilâve etdi: ‘yaşasaydı şimdi de gider onunla derdleşirdim. beni yine bir tek atsız ağabey anlardı!’...”
iki insanın dost olabilmesi için ille aynı ideolojiyi paylaşmaları gerekmediğini bâzı kimselere anlatmak zâten imkânsız, onlara sözüm yok. ben belge olması için not etdim.
(yağmur atsız, h.o. tercüman gazetesi, 26 eylül 2005 pazartesi)
yine farklı görüşten biri olan attila ilhandan dinlemek istersek eğer:
"1941'di galiba, izmir’deki bir liseden komünistlikten dolayı kovuldum. belge aldığım için hiçbir yerde okuyamıyordum. özel bir lisede okuyabilir mi diye, beni istanbul’a yolladılar. boğaziçi lisesi’ne geldim. boğaziçi lisesi’nde edebiyat hocam kimdi, biliyor musunuz? nihâl atsız idi. ben, “eyvah” dedim, “bu adam beni hemen mimleyecek ve perişan edecek.”
ne bekliyorum biliyor musunuz, bir hitler bekliyordum ben. geldi, hiç de öyle bir adam görmedim ben. derli toplu, aklı başında, işini ciddiye alan bir adamdı. her çocuğun istiklâl marşı‘nı baştan aşağı ezbere bilmesini isterdi. onu yapamadın mı, sıfırı alıp oturuyordun.
ve sınıfta bu işi yapan tek adam ben çıktım. “sen kimsin, nereden çıktın yahu?” dedi. “ben şuyum.” dedim. “sende iş var.” dedi. birkaç soru daha sordu ve bizim nihal bey ile öğrenci-hoca ilişkisi çok büyüdü. derslerinde hiç politik telkinde bulunduğunu hatırlamıyorum. sadece, islam önce türk tarihinden daha çok bahsederdi. yani onunla daha çok ilgilenirdi.
çok sonra, okudukça fark ettim ki, gaspıralı da aynı yolda. gaspıralı, “dilde, fikirde, işte birlik” der. neden, çünkü bulunduğu yerde hristiyan, musevi türkler de vardır. “dinde birlik” demek. böyle dersen müslüman olmayanı dışlamış oluyorsun…"
bunlar da iki anı efenim yaşamından:
ilkokulu 6 yaşlarında kadıköy'de bir fransız okulunda okumuş. dil bilmediği için derdini kimselere anlatamazmış. bu yüzden okul onun için sıkıcı geçermiş. bir gün tenefüs sırasında kendinden bir kaç yaş büyük bir rum çocuğu tarafından kafası duvara vurularak dövülmüş. atsız'ın kafasından kanlar akmaya başlayınca korkan rum çocuğu suçu istavri adında başka bir rum çocuğa atmış. öğretmen de istavri'yi dizlerinin üstünde yere çökmüş bir şekilde, dizlerinin altına da daha çok acı çeksin diye cetvel koyup ders sonuna kadar cezalandırmış. atsız bu haksızlığın çocuk ruhunda kopardığı fırtınalar sonucu 'şu mektep yansa da kurtulsam' diye beddua etmiş. birkaç gün içinde okul tesadüfen çıkan bir yangınla kül olmuş ve atsız sevmediği bu mektepten böylelikle kurtulmuş.
o dönemin en meşhur dergilerinden solcu çizgideki hayat dergisi, nihal atsız'a röportaj teklifinde bulunuyor. atsız'ın bu teklifi kabul etmeyeceğini varsayan dergi yöneticilerinin asıl amacı türkçülerin fikirlerini savunacak cesaretleri olmadığı için birebir tartışmalardan kaçtıkları iddiasını ortaya atmak. atsız da bunu biliyor ve röportaj teklifini kabul ediyor. dergiden bir bayan, bir de erkek muhabir geliyor; erkek olanı atsız ile tartışırken bayan olanı ise bunları dergide yayımlanmak üzere not ediyor. röportaj sürerken bayan muhabir hayretlere düşüyor ve dehşet içerisinde şöyle diyor:
- siz gördüğüm en büyük ırkçısınız.
atsız gülümseyerek yanıtlıyor:
- iltifat buyurdunuz, teşekkür ederim.
merhum sami yavrucukla anısı
"1952'de türk milliyetçiler derneği ankara şubesi başkanı olarak, ay başlarında kira borçlarını ödeme zorluğu çekiyordum. bir vesile ile durumdan haberdar olan devrin başbakan yardımcısı samet ağaoğlu'nun makamına çağrılmış ve o günkü değerine göre 44.000 bin lira, bugünkü değeriyle 25 milyar lira olan büyükçe bir yardım teklifi ile karşılaşmıştık. bu parayı, makbuz karşılığı başbakanlık veznesinden gidip ben alacaktım. makamdan çıktıktan sonra, arkadaşımla beraber parayı almadan önce büyüklerimize danışmaya karar verdik. o günlerdeki mevzularla birlikte bu işi de görüşmek üzere istanbul'a gittik. atsız hocanın evindeki görüşmelerde gündem "başbakanlığı yardımı" maddesine gelince ben, becerimin meyvesini almak amacı ile durumu ballandırarak ve övünerek on beş-yirmi kişilik arkadaş grubuna anlattım. sözümü bitirdiğim an, atsız bey aynen: 'sami bey, türk milliyetçiliğini satmaya ne zaman karar verdiniz?' diye beni azarladı ve biz, 715 kuruşluk ankara-istanbul tren biletini almakta müşkülat çeken insanlar, o büyük miktardaki parayı almayı bile düşünmedik."
bir de soyadının öyküsünü yazalım şuraya.
bir kere şunu söyleyeyim ki ben devletin bana bahşedeceği soyadına muhtaç değilim, onu soysuzlar düşünsün. devletin, yani o zamanki halk partisi’nin (chp) kabul ettiği soyadı kanunu yanlıştır. çünkü türklerde soyadı isimden sonra değil, önce gelir. dilin yapısı da böyledir. ille de avrupalılara benzeyeceğiz diye soyadını sona almak, şuur altına işlenmiş bir aşağılık duygusunun mahsulüdür. biz avrupalı falan değiliz. buz gibi asyalıyız ve hepsinden üstün olarak da türk’üz… anladın mı monşer? avrupalı olmak meziyet olmadığı gibi, asyalı olmak da kusur değildir. unutma ki arnavut avrupalı fakat japon asyalıdır.
bizde soyadı kanunun çıktığı zaman anadolu türklerinden yüzde doksan beşinin soyadı vardı ve bu soyadları çoğu defa “oğlu” ile bitiyordu. çapanoğlu ahmet, kadıoğlu mehmet, göcenoğlu falan, mızrakoğlu filan… tarihimizde de bu tür soyadları bol bol vardı: osmanoğlu murat, aydınoğlu umur, karamanoğlu ibrahim ve başkaları… şimdi alışılmış ve dilin yapısına uygun düşmüş bu isimleri bırakıp da ibrahim karamanoğlu, murat osmanoğlu demekte mana var mı idi? yoktu amma oldu işte.
bize gelince: asıl soyadımız “çiftçioğlu”dur. kökümüz ise gümüşhane vilayetinin dorul kazasının midi köyüdür. şimdi 8 evli bir köy olan midi’de artık çiftçioğlu hanedanından kimse kalmamıştır. bir takımı yozgat vilayetinin köylerine göçmüş, daha talihsiz olan bir bölümü, yani bizim ailemiz de istanbul’a yerleşmiştir. bize ırkçılık köydeki atalarımızdan kalmadır. çünkü çiftçioğullarının tarihi, oturdukları yerin yakınındaki rum manastırının tahribi ile başlar.
bu “çiftçioğlu” soyadı tabii ki nüfus kağıtlarımızda yazılı değildi. çünkü eskiden soyadları yazılmaz, dini vemezhebi yazılırdı. soyadı kanunu çıktığı zaman ben ve babam ayrı ayrı yerlerde idik. nejdet sançar ise askerliğini yapıyordu. soyadı kanununun metni gündelik gazetelerde çıkmamıştı. sözde özetleri yayınlanmış ve bunlar da bermutad yanlış olmuştu. mesela “oğlu” ile biten soyadları alınmıyacak diye yazılmıştı. tarihi soyadları da alınmıyacaktı.
ben yazılarıma eskiden beri “atsız” imzasını attığım için soyadı olarak bunu seçtim. son günü müracaat etmiştim. memur:
– “atsız’ı soyadı olarak alamazsınız” diye kestirip attı.
– “neden?”
– “tarihi isimdir!”
bilgin bir memura çatmıştık. ne yapmalıydım? ondan daha bilgin olduğumu ispat etmeliydim. ettim de:
– “tarihi olan, “d” ile yazılan adsız’dır. benimki “t” ile yazılıyor!”
benim bu bilgiçliğim karşısında memur habtoldu ve:
– “ha!… o zaman olur” diye cevap verdi.
kardeşim, soyadını mensup olduğu askeri birlik yolu ile tesçil ettirdi. galiba o da son günlere almıştı. aklına “sançar” gelmiş.
babam ise, yine gazetelerin tesirinde olarak “çiftçioğlu” soyadını alamıyacağını düşünüp memura “soyadım çiftçi olacak” demiş. memur listeye bakarak: “bu isim alındı, başkasını bulun” diye cevap vermiş. soyadı kanununa göre bir nüfus dairesinde aynı soyadı iki ayrı aile tarafından alınamıyacaktı. babam o zaman altmışına pek yakın ve hayattan yorgun bir insandı. memura şöyle demiş:
– “rica ederim, başına veya sonuna “öz”, “er” veya “man” gibi birşey ekleyerek şu işi bugün bitiriverin.
anlaşılan, halk partisi çağında bazı insaflı memurlar varmış. babama:
– “dilekçe yazın” şeklinde bir hikmet savurmıyarak “hayhay” cevabını vermiş. babamın soyadı da “özçiftçi” olarak tesçil olunmuş.
türkçülüğe karşı haçlı seferi, sayfa 140-143
özellikle bu iki şiirin hikayesini koyuyorum buraya ki bir şeyleri kavrayın artık.
geri gelen mektup şiirinin hikayesi
hüseyin nihal atsız öğretmen olarak atandığında gençliği fikir ve dava yolunda geçmiştir, bu yüzden hiçbir kadınla duygusal bağ kurmaya vakit ayıramamıştır. atandığı okulda ise meslektaşı bir kadın dikkatini çeker, yeşil gözleri vardır. atsız o zamana kadar hiçbir kadına ilgi duymamışken, gün geçtikçe bu kadına kendini kaptırır ve en sonunda kendiyle uzun mücadeleler sonucunda açılmaya karar verir. bir şiir yazar ve sevdiği hanımın dolabına koyar. sevdiği hanım ise zarfı bulduğunda nihal atsız’dan olduğunu anlayarak, zarfı açmadan, mektupta ne olduğunu merak etmeden, olduğu gibi nihal atsız’a geri verir.
atsız sonraları çıkardığı şiir kitabında, bu şiire “geri gelen mektup” ismini koyarak yayınlar. o yeşil gözlü hanım ise atsız ile mezara bir sır olarak gider.
https://youtu.be/uq3gGoc8uxc dinlemek isterseniz şiiri diye de link koydum bakın.
topal asker şiirinin de hikayesini dinleyin sonra da şiiri.
tabutluk günlerini anlattığı ses kaydı için:
http://dosya.nihal-atsiz.com/ses-kaydi.mp3
evet arkadaşlar buraya kadar kısmı okuduysanız sıra bende artık bu konuda. az kaldı yani sanırım. bana kalırsa buraya kadar okumadıysanız zaten boşverin belgeselleri izleyin çok istiyorsanız. çünkü sonu hariç kendi görüşlerim olacak geri kalan yazı.
hadi başlayalım. şimdi öncelikle atsız neden sevilmiyor ve gerçekten faşist mi.
öncelikle bu soruların cevabını bilmek için hayat hikayesini okuman gerek. ama özet geçmek gerekirse faşist değil ve bunu ırkçı değil olarak algılama. ırkçıdır sonuna kadar ama nasıl ırkçıdır bunu anlamak lazım atsızda. ayrıca düşün bakalım neden bu adamın arkasından bu kadar insan gidebiliyor. faşistlik olayı kafatası muhabbetine gelişmiş bir olay. yukarıda açıklaması var oraya bak.
neden sevilmediğine gelince... düşünsene hayatın boyunca doğruluğundan, dik duruşundan taviz vermemiş, eleştirdiğinin kim olduğuna bakmadan eleştirebilmiş ve yalakalık yapmamış bir adam. şimdi kim sever bu adamı. gerek atatürk olsun gerek inönü gerekse nazım hikmet. fark etmemiş doğru yolu belirlemiş bunun için uğraşmış biri.
bizim toplumumuzun bir yansımasıdır burada yapılan yorumlar. insanların sırf ırkçı diye dışladığı kişidir nihal atsız. ama bundan gurur duymuş ve taviz vermemiştir. tarih bize böyle bir adam sunmuştur. yaşadığı döneme bakmadan atıp tutanları saymıyorum bile. zaten onlara göre bugünün şartları hakimdi o zamanda da.
ama en çok güldüğüm güruh hiçbir şey yapmamış diyen güruh ki cahilliklerinin bile farkında değildir bu güruh. ne mi yapmış hemen anlatayım sadece birkaçını.
türk silahlı kuvvetlerinin bugün bildiğimi kuruluş tarihini -mö 209- ortaya çıkaran kişidir kendisi.
kürşat ihtilalini bize duyuran kişi. bozkurtlar seri kitabında anlatılır.
ebussuud efendi tarihi oruç beğ tarihi aşıkpaşazade tarihini yazan ve ortaya kişidir kendisi.
hee bir de fatih sultan mehmet türbesini restore eden kişi. o dönemin hükümeti ilgilenmemiş bile konuyla.
neyse efenim bence bunlar bir tokat gibi çarpar insanın yüzüne eğer gerçekten öğrenme hevesi varsa ki bibliyografyasından söz etmiyorum bile burada. neyse devam edelim.
öğretmenliğini attila ilhandan dinliyoruz okuduğunuz gibi. gerçek hayatta da efendi, muzip, saygılı bir adam diyorlar arkadaşları. atlıyı atından indirecek derecede şiddetli yazılar yazan bu adamdan bahsediyoruz.
ırkçıdır ve bunu kullananlara cevabını vermiştir zaten. bir de bir güruh var ki kitaplarına laf söyleyen. zevk meselesidir bazılarında zaten belirtmişler, üstlerine alınmasınlar. ama bir insandan sırf nefret ediyor ve ırkçılık yaptığını söyleyerek dışlayan insana ben ne diyeyim ki. bir eserini okumadan laf söyleyebilecek kadar egoist ve kendini beğenmiş birine ne laf anlatılır ki bu durumda. sadece cahilliğinde boğul arkadaşım devam et sen böyle diyorum.
birçok eser kazandırmış edebiyatımıza ki ruh adam başyapıttır okuyun ama diğer eserlerinden sonra okuyun. en iyi romanıdır çünkü.
her ne kadar burada nihal atsıza bu kadar laf söylense de kaç tanesi acaba yüzüne söyleyebilir bunları merak ediyorum. bu adam olmasa türkçülük denen kavramı belki bilemeyecektik bile. sırf bunun için bile bu adama laf söyleniyor. arkadaşım sen türk değilsen biz ne yapalım. türküm demek ve bunun altından kalkmak kolay mı. türkçülüğü destekliyor diye ırkçı evet anasını satiim ırkçı ve bununla gurur duyan biri.
neyse diğer konuya gelelim bugün karşıma çıksa bir günlüğüne de olsa onunla oturup sohbet edip konuşma fırsatım olsaydı keşke diyorum. neden mi aşağıdakileri sormak için.
karın varken hadi aşık oldun diyelim nasıl onu o kadar üzebildin.
gerçekten nasıl oluyor da dayanabiliyorsun bunca şeye.
sence hayatın anlamı ne.
söylesene nasıl bir duygu bu.
neden.
bazı soruları anlamadınız ama o anladı. neyse efenim lafı çok uzattık. en uzun entrymi yazdım bu sefer.
son sözü kendisine bırakıyorum.
beni hiç bir zaman anlamadınız. ancak anlayacaksınız. içimizde bir gün moskovadan kızıl ordu gelir hayali ile yaşayanları farkedince anlayacaksınız. olurda bir savaş daha görürseniz, tıpkı benim zamanımda oldugu gibi, kardeş dediğiniz milletlerin nasıl bir bir sırtınızdan vurduklarını izleyecek, beni daha iyi anlayacaksınız, türk olmayan herkesin ölümüne üzülenlerin bir gün türk'ler ölürken nasıl sustuklarını sağır kaldıklarını görecek ve beni daha cok iyi anlayacaksınız.
türk tarihinde yabancı kanlıların ihanet serisi orkun 1950
"ben ne ırkını bilmeyen bir soysuz, ne de ülküsüz bir çıfıtım ben ne eğlenceye koşan bir hayvan,ne de yoldaşını satan bir kaltağım ben ne kimliksiz bir insan,ne de bir et yığınıyım ben ne? çetin yoldan kaçan bir yufka yürekli,ne de doğayı yenmeye çalışan bir budalayım ben ne tanrıyı görmeyen bir kör,ne sonunda huri kızlarını bekleyen bir dindarım ben baştan aşağı hüseyin nihâl atsızım..."
kurdun bastığı yer bize yurt olsun
vaktiyle bir atsız varmış
var olsun!!!!!
dediğim belgeseller
yazı çoooookkk uzun hayat hikayesiyle başladım. sözleriyle ve birkaç şiiriyle devam edicem en sonunda da kendi görüşümü yazıcam. eğer okumak istemiyorsanız hayat hikayesini falan direk es geçebilirsiniz.
ama çıkardığı orhun-orkun-atsız mecmua dergilerinin ilk sayılarına bakmak isterseniz linkler aşağıda.
oğlu yağmur atsızın yazıları da eklenecek olup gerçekten çok uzun bir yazı olucaktır. yok ben bu kadar şeyi okuyamam diyorsanız en sona koyacağım linklerde belgeseller var onu izleyebilirsiniz tanımak için.
not: gerçekten tanımak isteyenler okusun yazıyı. ırkçı muhabbeti yapıp sallayanlar, cahilliğiyle aklı sıra dalga geçenler değil. öğrenmek isteyenler buyursun ama söyleyeyim sırf ırkçı diye sevmeyecekseniz ve kafatasçılık muhabbeti yapacaksanız uğraşmayın. gidin başka şeylerle ilgilenin. bu konulara da değinilecektir bu yazıda.
tanım: öğrencisi olmaktan gurur duyduğum, ilk gördüğümde sevdiğim, bir türlü mücadeleden vazgeçmeyen bozkurtların en yılmaz savunucusu, türkün ve türkçülüğün prensi ruh adam.
1257 entry -çaylakları saymıyorum-. evet tamı tamına 1257 entry ki bu buradaki insanların bir şeye balıklama atlama oranını ve doğru düzgün elle tutulur bir argüman üretemeyişinin kanıtı 1257 entry. bir kişi bile atsızı tam tanımlayamamış bütün sorulara cevap verememiş be. en çok üzüldüğüm nokta da bu zaten. o kadar şey yapmış adam hiç kimse toplamamış bunları. madem iş başa düştü. alın çayınızı kahvenizi gelin karşıma da anlatayım kim olduğunu bu ruh adamın. yeri gelsin eleştirelim yeri gelsin hayran olalım yeri gelsin üzülelim yeri gelsin saygı duyalım.
hayat hikayesiyle başlayalım burada.
hüseyin nihâl atsız, 12 ocak 1905'te istanbul'da doğdu.
ilköğrenimini kadıköy’deki çeşitli okullarda, orta öğrenimini kadıköy ve istanbul sultanilerinde (istanbul lisesi) yaptı. buradan mezun olunca askerî tıbbiye ye yazıldı.
atsız, yükseköğrenim çağına gelip askerî tıbbiye'ye kaydolduğu çağlarda türkçülük fikrinin etkisi altına girmeye başladı. ziya gökalp'in cenaze töreninin yapıldığı günün gecesi türkçülük fikrine karşı öğrencilerle kavga ettiği ve daha sonrasında ise aralarında bir takım problemler geçen arap asıllı bağdatlı mesut süreyya efendi adlı bir mülazım (teğmen)'a selam vermediği gerekçesi ile 4 mart 1925 tarihinde 3. sınıf talebesiyken askeri tıbbiye'den çıkarılmıştır.
bu olaydan sonra üç ay kadar kabataş erkek lisesi'nde yardımcı öğretmenlik yapan atsız, daha sonraları deniz yolları'nın mahmut şevket paşa adlı vapurunda kâtip muavini olarak çalışmış ve bu vapurla istanbul-mersin arasında birkaç sefer yapmıştır.
bu olaydan sonra üç ay kadar kabataş erkek lisesi'nde yardımcı öğretmenlik yapan atsız, daha sonraları deniz yolları'nın mahmut şevket paşa adlı vapurunda kâtip muavini olarak çalışmış ve bu vapurla istanbul-mersin arasında birkaç sefer yapmıştır.
1926 yılında istanbul dârülfünûnu'nun edebiyat fakültesi'nin "edebiyat bölümü"ne ve istanbul dârülfünûnu'nun yatılı kısmı olan yüksek muallim mektebi'ne kaydolan atsız, bir hafta sonra askere çağrılmış, atsız askerliğini 9 ay olarak 28 ekim 1926-28 temmuz 1927 tarihleri arasında istanbul'da taşkışla'da 5. piyade alayında er olarak yapmıştır.
ahmet naci adlı arkadaşı ile birlikte hazırladığı 'anadolu'da türklere ait yer isimleri' adlı makalenin türkiyat mecmuası'nın ikinci cildinde yayınlanması ile hocası mehmet fuad köprülü'nün dikkatini çeken atsız, 1930 yılında edirneli nazmî'nin divanı üzerinde mezuniyet çalışması yapmıştır ('divân-ı türkî-i basit, gramer ve lügati', 1930, 111 s. türkiyat enstitüsü mezuniyet tezi, no 82). aynı yıl edebiyat fakültesi'nden mezun olmuştur.
atsız'ın sınıf arkadaşları arasında tahsin banguoğlu, ziya karamuk, orhan şâik gökyay, pertev nâilî boratav, nihad sâmi banarlı gibi isimler yer alıyordu.
mezuniyetinden sonra edebiyat fakültesi dekanı olan hocası prof. dr. mehmet fuad köprülü, maarif vekâleti’nde atsız için girişimde bulunarak, yüksek muallim mektebi'ni öğrenci olarak bitirdiği için, liselerde yapması gereken 8 yıllık mecburi hizmetini affettirmiş ve 25 ocak 1931'de atsız'ı kendisine asistan olarak almıştır.
atsız, yine 1931 yılında dârülfünûnun felsefe bölümünden mezun olan ilk eşi mehpare hanım ile evlenmiş, ancak 1935 yılında ayrılmıştır.
atsız, 15 mayıs 1931'den 25 eylül 1932 tarihine kadar atsız mecmua'yı çıkarmaya başladı. mehmet fuad köprülü, zeki velidi togan, abdülkadir inan gibi edebiyat ve tarih bilginlerinin de içinde bulunduğu bir kadro ile yayın hayatına atılan bu türkçü ve köycü dergi, devrinde ilim, fikir ve sanat alanında çok tesir yaratan türkçü bir çığır açmış, âdetâ cumhuriyet devri türkçülüğünün öncüsü olmuştur.
atsız, kendini tanıtmaya başlayan ilk yazılarını "h. nihâl" imzasıyla, hikâyelerini de "y.d." imzasıyla, bu dergide yayınlamaya başlamıştır.
1932 temmuzunda ankara'da toplanan birinci türk tarih kongresi esnasında, prof. dr. zeki velidi togan'a dr. reşid galib'in yaptığı eleştiriler üzerine atsız, içerisinde ikinci eşi bedriye atsız ile pertev nâilî boratav'ın da bulunduğu 8 arkadaşı ile, dr. reşid galib'e "zeki velîdî'nin talebesi olmakla iftihar ederiz" diyen bir protesto telgrafı çekmiş ve bu telgraf üzerine de reşid galib'in tepkisini üzerine çekmiştir.
19 eylül 1932'de reşid galib, maarif vekili olmuştu. kısa bir süre sonra da mehmet fuad köprülü'nün dekanlıktan ayrılması üzerine edebiyat fakültesi dekanlığı'na vekâleten bakan ali muzaffer bey asâleten tâyin edilmiştir.
reşid galib, atsız mecmua'nın 17. sayısındaki 'dârülfünûn'un kara, daha doğru bir tabirle, yüz kızartacak listesi' adlı makalesi nedeniyle edebiyat fakültesi dekanı'na baskı yaparak, 13 mart 1933 tarihinde atsız'ın üniversite asistanlığına son vermiştir.
üniversiteden çıkarılmasından birkaç gün sonra atsız, edebiyat fakültesinin dekanını tokatlıyan otelindeki bir çayda yakalayıp yüzlerce kişinin önünde tokatlamıştır. atsız'a bu hadise için hiçbir şekilde tepki gösterilmemiştir.
üniversite asistanlığından çıkarılan atsız, malatya ortaokulu'na türkçe öğretmeni olarak tayin edilmiştir, malatya'da kısa bir müddet (8 nisan 1933-31 temmuz 1933) türkçe öğretmenliği yapan atsız, edirne lisesi edebiyat öğretmenliğine tayin edilmiştir. atsız'ın edirne'deki edebiyat öğretmenliği de 3-4 ay kadar kısa bir müddet devam etmiştir. (11 eylül 1933-28 aralık 1933).
atsız, edirne'de iken atsız mecmua'nın devamı mahiyetindeki aylık türkçü dergi orhun'u (5 kasım 1933-16 temmuz 1934, sayı 1-9) yayımlamıştır. orhun dergisinde, türk tarih kurumu tarafından çıkarılan ve liselerde ders kitabı olarak okutulan dört ciltlik tarih kitaplarında bulunduğunu iddia ettiği yanlışları ağır bir şekilde eleştirdiği için 28 aralık 1933'te bakanlık emrine alınmıştır ve orhun dergisi de 9. sayısında bakanlar kurulu kararı ile kapatılmıştır.
dokuz ay bakanlık emrinde kalan atsız, 9 eylül 1934 tarihinde kasımpaşa'daki deniz gedikli hazırlama okulu'na türkçe öğretmeni olarak tayin olunmuştur.
şubat 1936 tarihinde ikinci eşi olan bedriye hanım ile evlenen atsız'ın bu evlilikten 4 kasım 1939 tarihinde yağmur atsız ve 14 temmuz 1946 tarihinde de buğra atsız adlı iki oğlu olmuştur. atsız, ikinci eşi bedriye atsız'dan da mart 1975 tarihinde ayrılmıştır.
atsız, kasımpaşa'daki deniz gedikli hazırlama okulu'nda türkçe öğretmeni olarak 4 yıl kadar çalışmış ve 1 temmuz 1938 tarihinde bu görevinden ihraç edilmiştir. bunun üzerine özel yüce-ülkü lisesi'ne geçen atsız, burada 1937 yılından 1939 yılının haziranının sonuna kadar edebiyat öğretmenliği yapmıştır. atsız, 19 mayıs 1939 ile 7 nisan 1944 tarihleri arasında yine özel bir lise olan boğaziçi lisesi'nde edebiyat öğretmenliğinde bulunmuştur.
atsız, boğaziçi lisesi'nin türkçe öğretmeni iken basın ve yayın genel müdürü selim sarper'in de teşvikiyle orhun dergisini (1 ekim 1943-1 nisan 1944, sayı:10 ile 16 arası, 7 sayı) yeniden yayınlamaya başlamıştır.
1944 ırkçılık-turancılık davası
ıı. dünya savaşı sürerken türkiye'de komünist faaliyetlerin arttığını düşünen atsız, orhun'un mart 1944'te yayınlanan 15. sayısında, daha önce 5 ağustos 1942 tarihli meclis konuşmasında "bizim için türkçülük bir kan meselesi olduğu kadar ve lâakal o kadar bir vicdan ve kültür meselesidir." diyen devrin başbakanı şükrü saracoğlu'na hitaben bir açık mektup yayımladı.
atsız, nisan 1944'te yayımlanan 16. sayıda, şükrü saracoğlu'na hitaben ikinci açık mektubunu yayımlayarak ahmed cevat emre, pertev nâilî boratav, sabahattin ali ve sadrettin celâl antel'in marksist faaliyetlerde bulunduklarını ve millî eğitim bakanı'nın "komünistleri kolladığını" ileri sürerek devrin millî eğitim bakanı hasan âli yücel'i istifaya çağırdı bu ikinci açık mektup, türkçü çevreler içinde büyük bir galeyana sebep olarak başta istanbul ve ankara olmak üzere birçok şehirde, antikomünist gösterilere yol açtı. bunun üzerine hasan âli yücel, 7 nisan 1944'te atsız'ın boğaziçi lisesi'ndeki edebiyat öğretmenliğine son verdi.
orhun dergisi de bakanlar kurulu kararı ile yeniden kapatıldı.
sabahattin ali'nin arkadaşı ve atsız'ın da yakın arkadaşı olan ankara musiki muallim mektebi müdürü orhan şaik gökyay'ın arabuluculuğuna rağmen dava açmak zorunda kaldı. aleyhine dava açılan atsız, trenle ankara'ya gitmiş ve türkçü gençler tarafından istasyonda karşılanarak bir otelde misafir edildi.
hakaret davasının 26 nisan 1944 günü yapılan ilk oturumu olaylı geçti. bunun üzerine 3 mayıs 1944 tarihinde yapılan ikinci oturuma üniversite öğrencileri alınmamış, bu yüzden de öğrenci gösterileri olmuş ve yüzlerce kişi tutuklanmıştır. davanın 9 mayıs 1944 günü yapılan karar oturumunda, sabahattin ali'ye "vatan haini" dediği için 6 aya mahkûm edilen atsız'ın cezası hâkim tarafından "millî tahrik" gerekçesi ile 4 aya indirilmiş ve 4 aylık bu ceza da ertelenmiştir. atsız, cezasının ertelenmesine rağmen 9 mayıs 1944 tarihinde mahkemenin kapısından çıkarken tevkif edilmiştir.
19 mayıs 1944 törenlerinde cumhurbaşkanı ismet inönü, atsız ve arkadaşlarını ağır şekilde eleştiren nutkunu söylemiş ve bu nutuk üzerine de atsız ve 34 arkadaşı istanbul 1 numaralı sıkıyönetim mahkemesi'nde yargılanmaya başlanmışlardır.
aralarında alparslan türkeş gibi subay, üniversite profesörü, öğretmen, doktor ve üniversite öğrencilerinin de bulunduğu sanıklar, sorguya çekilmişler; atsız dahil sanıklar, daha sonra tabutluk diye adlandırılan hücrelerde işkence gördüklerini belirtmişlerdir. 7 eylül 1944 günü yargılama başlamış, 'ırkçılık-turancılık davası' adı verilen ve haftada 3 gün olmak üzere 65 oturum devam eden mahkeme, 29 mart 1945 tarihinde sonuçlanmış ve atsız 6 yıl 5 ay hapse mahkûm olmuştur.
atsız, bu kararı temyiz etmiş ve askerî yargıtay, 1 numaralı sıkıyönetim mahkemesi'nin kararı esastan bozmuştur. böylece atsız, bir buçuk yıl kadar tutuklu kaldıktan sonra, 23 ekim 1945 tarihinde tahliye edilmiştir.
5 ağustos 1946 tarihinde 2 numaralı sıkıyönetim mahkemesi'nde tutuksuz olarak başlayan atsız ve arkadaşlarının davası (bu dava kenan öner-hasan âli yücel davası adı ile tanınmıştır)[kaynak belirtilmeli], 31 mart 1947 tarihinde sonuçlanmış ve 29 oturum devam eden mahkemede bütün sanıkların beraatına karar verilmiştir.[12][13] bu dava ile ilgili hayri yıldırım tarafından 3 mayıs 1944 ırkçılık turancılık davası adında bir kitap yazılmıştır.
dava sonrası
nisan 1947'den temmuz 1949'a kadar kendisine iş verilmeyen atsız, ekim 1945-temmuz 1949 tarihleri arasında geçinmek için kitaplarından bazılarını satmak zorunda kalmıştır. bir müddet türkiye yayınevi'nde çalışan atsız, türk-rus savaşlarının özeti olan "türkiye asla boyun eğmeyecektir" adlı kitabını da sururi ermete adlı şahsın adı ile yayınlamak zorunda kalmıştır.
atsız'ın sınıf arkadaşlarından prof. dr. tahsin banguoğlu millî eğitim bakanı olunca, atsız'ı 25 temmuz 1949'da süleymaniye kütüphânesi'ne "uzman" olarak tayin etmiştir.
bir müddet bu vazifede çalışan atsız, demokrat parti'nin iktidara gelmesinden sonra 21 eylül 1950'de haydarpaşa lisesi edebiyat öğretmenliği'ne tayin olmuştur.
4 mayıs 1952 tarihinde ankara atatürk lisesi'nde vermiş olduğu "türkiye'nin kurtuluşu" konulu bir konferans üzerine cumhuriyet gazetesi, atsız'ın aleyhine haberler yayımlamıştır. hakkında bakanlık tarafından soruşturma açılan atsız'ın konuşmasının bilimsel olduğu tespit edilmiştir. fakat atsız 13 mayıs 1952 tarihinde haydarpaşa lisesi'ndeki edebiyat öğretmenliği görevinden "muvakkat" kaydı ile alınarak yine süleymaniye kütüphânesi'ndeki görevine tayin edilmiştir.
31 mayıs 1952 tarihinden itibaren emekliliğini istediği 1 nisan 1969 tarihine kadar süleymaniye kütüphânesi'nde çalışan atsız'ın en uzun süreli memuriyeti bu kütüphânedeki memuriyet olmuştur.
atsız, 1950-1952 yıllarında yayımlanan haftalık orkun dergisinin başyazarlığını yaptı. 1962'de kurulan türkçüler derneği’ nin genel başkanlığını üstlendi. 1964'ten vefatına kadar ötüken dergisini yayımladı.
devrin cumhurbaşkanı cevdet sunay, gaziantep'e giderken bir işçinin kendisine "idareciler araplara toprak veriyorlar, biz türklere vermiyorlar" sözlerine karşılık, "türk topraklarında yaşayan herkes türk’tür." demiş; atsız bunun üzerine, ötüken'in nisan 1967'de yayınlanan 40, sayısından itibaren "konuşmalar, ı" (sayı 40), "konuşmalar, ıı" (sayı 41), "konuşmalar, ııı" (sayı 43), "bağımsız kürt devleti propagandası" (sayı 43), "doğu mitinglerinde perde arkası" (sayı 47) ve "satılmışlar-moskof uşakları" (sayı 48) adlarıyla yayınladığı seri makalelerinde, marksistlerin doğu bölgelerinde gizli çalışmalarda bulunduklarını iddia etmişti. bu makaleler hakkında savcılıkça soruşturma açılmış fakat atsız'a hiçbir suçlamada bulunulmamıştır.
ancak bu yazılar üzerine, ankara sokaklarında atsız aleyhine hazırlanmış, ayrılıkçılığı ilan eden bildiriler dağıtılmış ve aynı günlerde adalet partisi diyarbakır senatörlerinden biri, senato kürsüsünden atsız aleyhine ağır bir konuşma yapmıştır.
hasan dinçer'in adalet bakanı olduğu dönemde, bakanlık tahkikat açmış ve atsız mahkemeye verilmiştir. davanın devam ettiği 6 yıl içerisinde 12 mart (1971) muhtırası verilmiş ve arkasından sıkıyönetim ilân edilmiştir.
uzun duruşmalardan sonra mahkeme, ötüken'in sahibi atsız'ı ve sorumlu yazı işleri müdürü mustafa kayabek'i on beşer ay hapse mahkûm etmiştir. mahkeme başkanının karara katılmadığı ve 2-1'lik ekseriyetle verilen bu karar, temyiz edilince yargıtay tarafından bozulmuştur. fakat aynı mahkeme 2-1'lik kararda ısrar edince, yargıtay kararı onaylamıştır. atsız ve mustafa kayabek "tashih-i karar" isteğinde bulunmuşlar ancak bu istekleri mahkemece kabul edilmemiştir. böylece mahkûmiyet kararı kesinleşmiştir.
kronik enfarktüs, yüksek tansiyon ve ağır romatizmadan rahatsız olduğu için haydarpaşa numune hastanesi'ne yatan atsız'a, haydarpaşa numune hastanesi tarafından "cezaevine konulamayacağı" kaydı bulunan rapor verilmiştir. ancak 4 aylık bir rapor adlî tıp tarafından kabul edilmemiş ve "reviri olan cezaevinde kalabilir" şeklinde değiştirilmiştir.
bunun üzerine infaz savcılığı 14 kasım 1973 çarşamba günü sabahı atsız'ı evinden aldırarak toptaşı cezaevi'ne sevk etmiştir. 40 kişilik adi suçlular koğuşuna konulan atsız, bir müddet sonra reviri olan sağmalcılar cezaevi'ne nakledilmiştir.
atsız, kesinleşen 1.5 yıllık cezasını çekmek için hapse girince, üniversite hocaları ve öğrencilerinden oluşan bir grup cumhurbaşkanı'na başvurup atsız'ın affını istemiştir.
atsız, suç işlemediğini belirterek bizzat af talep etmediği halde, cumhurbaşkanı fahri korutürk, kendi yetkisini kullanarak atsız'ın cezasını affetmiştir.
22 ocak 1974'te bayrampaşa cezaevi'nden tahliye edilen atsız, 1.5 yıllık cezasının 2.5 ay kadarını cezaevinde geçirmiştir.
ibnülemin mahmut kemal inal'ın tarifi ile "atlıyı atından indirecek derecede şiddetli yazılar yazan" atsız, ateşli ve keskin bir üslûba sahip idi.
ölümü
atsız, 1975 yılının kasım ayının ortalarında hasta olduğundan şüphelenmiş, ancak yapılan muayene ve testler sonucunda bir hastalık bulunamamıştır. 10 aralık 1975 çarşamba gününün akşamı kalp krizi geçirmiş, gelen doktor enfarktüs olduğunu anlayamamıştır. ertesi akşam atsız yeni bir kriz geçirmiş, 11 aralık 1975 perşembe günü vefat etmiştir.
13 aralık 1975 tarihinde kurban bayramı'nın ilk günü kadıköy osmanağa câmii'nde kılınan ikindi namazını müteakip karacaahmet mezarlığı'na defnedilmiştir.
osman ağa camii'nde cenaze namazı kılındıktan sonra imam'ın ''merhumu nasıl bilirdiniz?'' sorusuna fethi gemuhluoğlu yüksek sesle: ''bu musalla taşı, atsız kadar gerçek bir er kişiyi az görmüştür, hoca efendi!'' demiştir.
siyasi görüşleri
nihal atsız, çocukluk döneminde osmanlı imparatorluğu'nun son birkaç yılına, gençlik döneminde ise türkiye cumhuriyeti'nin ilk yıllarına tanıklık etmişti. yaşadığı dönemde yükselişe geçmiş olan türk milliyetçiliğinin etkisi altına girmiş ve bu fikir akımının sıkı bir savunucusu olmuştur. atsız, kendisini türkçü, milliyetçi ve turancı olarak tanımlamıştır. türkiye'de 1960'lı ve 1970'li yıllarda çokça destekçi bulmuş olan sosyalizm akımına ve islamcılığa şiddetle karşı çıkmıştır ve bu akımların karşısında bulunmuştur. yaşamı boyunca sol görüşlü kimseler tarafından kendisine pek çok kez "faşist" olduğu suçlamasında bulunulmuştur fakat atsız kendisinin bir faşist olmadığını, yalnızca bir türkçü-turancı olduğunu yinelemiştir. türk-islam sentezini savunan ülkücülerle ortak çalışmada bulunmamıştır. öz türkçülüğün savunucusu olmuştur.
« hakkımda türlü türlü sözler söyleyen insanlara ve hakiki fikrimi soranlara şunu söylemek isterim ki ben ne faşistim, ne demokratım. ben, yabancı kaynaklı hiçbir fikri benimsemeye tenezzül etmeyecek kadar millî şuur ve gurura malik bir türk’üm. siyasi, içtimai mezhebim türkçülüktür. »
gençliğine ait bir fotoğrafındaki saçlarını tarayış biçiminden dolayı adolf hitler'e özendiği iddiasında bulunan kimselere yanıt olarak şunları yazmıştır:
« ...hamit şevket bunları biliyor mu? bilmiyorsa benim hitlerizme tabi bir adam olduğuma nereden hükmeder? saçlarım benzermiş... bu ahmakça iddia yıllardan beri birçok budalalar tarafından aleyhimde delil gibi kullanıldı. hatta evimde hitler'in resminin asılı olduğu bile söylendi. ben, dışarıdan gelmiş hiçbir fikri kabul etmeğe tenezzül etmiyecek kadar millî gurur ve şuura sahip olduğumu, içtimai mezhebimin türkçülük olduğunu vaktiyle yazarak ilan ettim. daha ne yapabilirim? saçım hitlerinkine benziyormuş diye beni hitlerci sanacak kadar budalalık gösteren binlerce, belki onbinlerce zavallıya ayrı ayrı mektup yazamam ya... hamit şevket asla unutmasın ki bu vatana bağlılıkta kendisini benimle bir tutamaz. çünkü ondan fazla olarak ben bu toprağa ecdadımın kanı ve hatırasıyla bağlıyım. »
atsız, parti fanatizmine karşı çıkmıştır. ona göre, bir ülkü sahibi olmayan siyasi partiler türkçülüğe hizmet etmeyeceklerdir çünkü siyasi partilerin varlığı kalıcı değildir. fanatiği olunabilecek şey, fikirlerdir; partiler değildir. bunu türkçülük ve siyaset adlı makalesine açıklamıştır.
« partilerde ülkü yoktur. iktidara geçmek veya orada kalmak için en aşırı tavizlerden çekinmezler. »
« türkçüler bugünlük ancak türkçü karakteri olan partileri tutarlar. türkçülük’ten sapan veya taviz veren hiçbir parti türkçüler’ce tutulmaz, tutulamaz. türkçülüğün ne olduğu açık, seçik ortada bulunduğu için bugünkü tutumları ile hiçbir parti türkçü değildir. »
belki okumak istersiniz diye atsız mecmua ve orhun/orkun dergilerinin ilk sayıları
atsız mecmua: https://tr.scribd.com/doc/24799868/Atsız-Mecmua-Sayı-1
orhun dergisi: http://www.nihal-atsiz.com/yazi/orhun-dergisi-1-nisan-1944.html
orkun dergisi: https://issuu.com/canerkara/docs/orkun__ii__-_1._say__
bildiği dillere bakarak bile sanırım ne kadar kendini geliştirdiğini görebiliriz.
çok iyi derecede bildiği diller:
türkçe(tarihteki tüm lehçeleriyle birlikte)
fransızca
arapça
farsça
iyi derecede bildiği diller:
çince
ingilizce
orta derecede bildiği diller:
italyanca
almanca
yağmur atsızın yazılarına geçersek eğer okuyun efenim bunları. kim olduğunu ve bazı şeyleri öğrenirsiniz en azından.
kafatasçılık ve vasiyetname üzerine yazdığı yazılar ki birçok kişi bilir bu muhabbetleri.
kaynak: http://www.star.com.tr/yazar/Atsizin_Vsiyetnmesi-yazi-634487/
kaynak: https://odatv.com/babam-kafatasi-olcmekten-keyif-alirdi-1308131200.html
işin garip yanı nedir biliyor musunuz iki farklı görüşten insanın gerçekten dost olabileceğini görmek hem insanı şaşırtır hem de gülümsetir.
almanya'ya geldiği zaman, yağmur atsız-ayşim alpman çiftinin köln'deki evinde kalan ünlü bir konuk vardır: yaşar kemal. genç çiftin ‘yaşar ağabey' olarak seslendiği yaşar kemal, bir akşam ‘uzunca sayılabilecek bir süre' yağmur atsız'ı süzdükten sonra, ‘biliyor musun, ben senin babanla rakı içerdim' diye konuşur. yağmur atsız doğal olarak inanmayıp ünlü romancının şaka yaptığını sanır ve ‘ağabey, koskoca atsız sizin gibi çulsuz bir gomonistle oturup rakı içmeye tenezzül eder miydi ki?' diye sorar. bunun üzerine yaşar kemal şunları anlatır:
‘ederdi, ederdi.. hem öyle ahım-şahım yerlerde değil, ikindi üzerleri zaman zaman sirkeci'deki meyhanelerde buluşup rakılar ve laflardık. sonra o karaköy'den karşıya geçerdi. ben de kendi işime giderdim.
- peki ne münasebetle tanıştınız?
- benim ince memed'i okumuş ve çok hoşuna gitmiş. ‘ben bu gençle tanışmak istiyorum' demiş. götürüp tanıştırdılar. birbirimizden hoşlandık. o tabii ki benim komünist olduğumu biliyordu. ben de onun türkçü olduğunu. ama yine de iyi anlaşırdık.
(yağmur atsız, ömrümün ilk 65 yılı, s.101)
***
önümüzdeki hafta çıkacak olan “ömrümün ılk 65 yılı” adlı kitabımın bâzı bölümlerini “türk edebıyâtı” dergisi’nde yayınlamışdım. o bölümlerden birinde atsız ve yaşar kemâl’in pek bilinmeyen dostluk hikâyesini, arada buluşup nefîs öğle rakıları içdiklerini, tamâmen zıd dünyâ görüşlerine rağmen birbirlerini pek sevdiklerini v.s. anlatıyordum.
ince mehmet telaşı
bunların bana, 1970 sonları adamakıllı sık görüşdüğüm ve bâzen köln’deki evimizde haftalarca misâfirim olan yaşar ağabey yine bir rakı sofrasında anlatmışdı. ama 1955 sonbahârı “ince memed” ilk piyasaya çıkdığı vakit atsız’ın bunu nasıl telâşla getirdiğini ve bana da okutduğunu çok iyi hatırlıyordum.
benim bu yazım, kâinâtı karagöz göstermeliği gibi iki boyutlu, yâhut sâdece ak ve kara olarak görmekden ilerisine yetenekleri bulunmayan birtakım zevât tarafından öfkeyle karşılandı. “büyük atsız yaşar kemâl gibi bir komünistle nasıl dostluk edebilirdi ki?” bu öfkelerini bana karşı, nezâket sınırlarını adamakıllı aşan ifâdelerle duyurmalarına rağmen yine de omuz silkip geçecekdim. netîceten yaşar ağabey çok şükür hâlen ber-hayât. ona sorulabilir. ama yine hâlen ber-hayât ve merkez bankası yönetici kadrosu’ndan dr. mehmet özdemir de bana bu konuya ilişkin bilgiler verince bunları kamuoyuna iletmek istedim. sayın özdemir bana aynen şunları anlatdı:
“menderes, zorlu ve polatkan’ın imralı’dan topkapı’daki anıt mezar’a nakli töreni için istanbul’a geldim. turban kilyos oteli müdürü ahmet mostar da yanımdaydı. akşam yemeğinde, abant turban’dan tanışdığım ve bana “mehmet çavuş” diye hitâb eden yaşar kemâl’le tesâdüfen buluşduk. bütün gece içip sohbet etdik. bir ara ‘bir tür yurdseverlik olarak telakkıy etdiğini algıladığım- marksizm’den bahsetdik. ben, türkçü olduğumu ve atsız’ın fikirlerini benimsediğimi anlatınca dedi ki ‘ben atsız ağabey’i çok severdim. onunla o kadar çok hâtıramız var ki! berâber içmeğe gider, saatlerce konuşurduk. o beni bu dünyâda anlayan tek insandı!’ “...sonra zülfü lîvâneli ile de küs olduklarını, eşi tilda’nın bile ona kızdığını anlatarak çok duygulandı ve ilâve etdi: ‘yaşasaydı şimdi de gider onunla derdleşirdim. beni yine bir tek atsız ağabey anlardı!’...”
iki insanın dost olabilmesi için ille aynı ideolojiyi paylaşmaları gerekmediğini bâzı kimselere anlatmak zâten imkânsız, onlara sözüm yok. ben belge olması için not etdim.
(yağmur atsız, h.o. tercüman gazetesi, 26 eylül 2005 pazartesi)
yine farklı görüşten biri olan attila ilhandan dinlemek istersek eğer:
"1941'di galiba, izmir’deki bir liseden komünistlikten dolayı kovuldum. belge aldığım için hiçbir yerde okuyamıyordum. özel bir lisede okuyabilir mi diye, beni istanbul’a yolladılar. boğaziçi lisesi’ne geldim. boğaziçi lisesi’nde edebiyat hocam kimdi, biliyor musunuz? nihâl atsız idi. ben, “eyvah” dedim, “bu adam beni hemen mimleyecek ve perişan edecek.”
ne bekliyorum biliyor musunuz, bir hitler bekliyordum ben. geldi, hiç de öyle bir adam görmedim ben. derli toplu, aklı başında, işini ciddiye alan bir adamdı. her çocuğun istiklâl marşı‘nı baştan aşağı ezbere bilmesini isterdi. onu yapamadın mı, sıfırı alıp oturuyordun.
ve sınıfta bu işi yapan tek adam ben çıktım. “sen kimsin, nereden çıktın yahu?” dedi. “ben şuyum.” dedim. “sende iş var.” dedi. birkaç soru daha sordu ve bizim nihal bey ile öğrenci-hoca ilişkisi çok büyüdü. derslerinde hiç politik telkinde bulunduğunu hatırlamıyorum. sadece, islam önce türk tarihinden daha çok bahsederdi. yani onunla daha çok ilgilenirdi.
çok sonra, okudukça fark ettim ki, gaspıralı da aynı yolda. gaspıralı, “dilde, fikirde, işte birlik” der. neden, çünkü bulunduğu yerde hristiyan, musevi türkler de vardır. “dinde birlik” demek. böyle dersen müslüman olmayanı dışlamış oluyorsun…"
bunlar da iki anı efenim yaşamından:
ilkokulu 6 yaşlarında kadıköy'de bir fransız okulunda okumuş. dil bilmediği için derdini kimselere anlatamazmış. bu yüzden okul onun için sıkıcı geçermiş. bir gün tenefüs sırasında kendinden bir kaç yaş büyük bir rum çocuğu tarafından kafası duvara vurularak dövülmüş. atsız'ın kafasından kanlar akmaya başlayınca korkan rum çocuğu suçu istavri adında başka bir rum çocuğa atmış. öğretmen de istavri'yi dizlerinin üstünde yere çökmüş bir şekilde, dizlerinin altına da daha çok acı çeksin diye cetvel koyup ders sonuna kadar cezalandırmış. atsız bu haksızlığın çocuk ruhunda kopardığı fırtınalar sonucu 'şu mektep yansa da kurtulsam' diye beddua etmiş. birkaç gün içinde okul tesadüfen çıkan bir yangınla kül olmuş ve atsız sevmediği bu mektepten böylelikle kurtulmuş.
o dönemin en meşhur dergilerinden solcu çizgideki hayat dergisi, nihal atsız'a röportaj teklifinde bulunuyor. atsız'ın bu teklifi kabul etmeyeceğini varsayan dergi yöneticilerinin asıl amacı türkçülerin fikirlerini savunacak cesaretleri olmadığı için birebir tartışmalardan kaçtıkları iddiasını ortaya atmak. atsız da bunu biliyor ve röportaj teklifini kabul ediyor. dergiden bir bayan, bir de erkek muhabir geliyor; erkek olanı atsız ile tartışırken bayan olanı ise bunları dergide yayımlanmak üzere not ediyor. röportaj sürerken bayan muhabir hayretlere düşüyor ve dehşet içerisinde şöyle diyor:
- siz gördüğüm en büyük ırkçısınız.
atsız gülümseyerek yanıtlıyor:
- iltifat buyurdunuz, teşekkür ederim.
merhum sami yavrucukla anısı
"1952'de türk milliyetçiler derneği ankara şubesi başkanı olarak, ay başlarında kira borçlarını ödeme zorluğu çekiyordum. bir vesile ile durumdan haberdar olan devrin başbakan yardımcısı samet ağaoğlu'nun makamına çağrılmış ve o günkü değerine göre 44.000 bin lira, bugünkü değeriyle 25 milyar lira olan büyükçe bir yardım teklifi ile karşılaşmıştık. bu parayı, makbuz karşılığı başbakanlık veznesinden gidip ben alacaktım. makamdan çıktıktan sonra, arkadaşımla beraber parayı almadan önce büyüklerimize danışmaya karar verdik. o günlerdeki mevzularla birlikte bu işi de görüşmek üzere istanbul'a gittik. atsız hocanın evindeki görüşmelerde gündem "başbakanlığı yardımı" maddesine gelince ben, becerimin meyvesini almak amacı ile durumu ballandırarak ve övünerek on beş-yirmi kişilik arkadaş grubuna anlattım. sözümü bitirdiğim an, atsız bey aynen: 'sami bey, türk milliyetçiliğini satmaya ne zaman karar verdiniz?' diye beni azarladı ve biz, 715 kuruşluk ankara-istanbul tren biletini almakta müşkülat çeken insanlar, o büyük miktardaki parayı almayı bile düşünmedik."
bir de soyadının öyküsünü yazalım şuraya.
bir kere şunu söyleyeyim ki ben devletin bana bahşedeceği soyadına muhtaç değilim, onu soysuzlar düşünsün. devletin, yani o zamanki halk partisi’nin (chp) kabul ettiği soyadı kanunu yanlıştır. çünkü türklerde soyadı isimden sonra değil, önce gelir. dilin yapısı da böyledir. ille de avrupalılara benzeyeceğiz diye soyadını sona almak, şuur altına işlenmiş bir aşağılık duygusunun mahsulüdür. biz avrupalı falan değiliz. buz gibi asyalıyız ve hepsinden üstün olarak da türk’üz… anladın mı monşer? avrupalı olmak meziyet olmadığı gibi, asyalı olmak da kusur değildir. unutma ki arnavut avrupalı fakat japon asyalıdır.
bizde soyadı kanunun çıktığı zaman anadolu türklerinden yüzde doksan beşinin soyadı vardı ve bu soyadları çoğu defa “oğlu” ile bitiyordu. çapanoğlu ahmet, kadıoğlu mehmet, göcenoğlu falan, mızrakoğlu filan… tarihimizde de bu tür soyadları bol bol vardı: osmanoğlu murat, aydınoğlu umur, karamanoğlu ibrahim ve başkaları… şimdi alışılmış ve dilin yapısına uygun düşmüş bu isimleri bırakıp da ibrahim karamanoğlu, murat osmanoğlu demekte mana var mı idi? yoktu amma oldu işte.
bize gelince: asıl soyadımız “çiftçioğlu”dur. kökümüz ise gümüşhane vilayetinin dorul kazasının midi köyüdür. şimdi 8 evli bir köy olan midi’de artık çiftçioğlu hanedanından kimse kalmamıştır. bir takımı yozgat vilayetinin köylerine göçmüş, daha talihsiz olan bir bölümü, yani bizim ailemiz de istanbul’a yerleşmiştir. bize ırkçılık köydeki atalarımızdan kalmadır. çünkü çiftçioğullarının tarihi, oturdukları yerin yakınındaki rum manastırının tahribi ile başlar.
bu “çiftçioğlu” soyadı tabii ki nüfus kağıtlarımızda yazılı değildi. çünkü eskiden soyadları yazılmaz, dini vemezhebi yazılırdı. soyadı kanunu çıktığı zaman ben ve babam ayrı ayrı yerlerde idik. nejdet sançar ise askerliğini yapıyordu. soyadı kanununun metni gündelik gazetelerde çıkmamıştı. sözde özetleri yayınlanmış ve bunlar da bermutad yanlış olmuştu. mesela “oğlu” ile biten soyadları alınmıyacak diye yazılmıştı. tarihi soyadları da alınmıyacaktı.
ben yazılarıma eskiden beri “atsız” imzasını attığım için soyadı olarak bunu seçtim. son günü müracaat etmiştim. memur:
– “atsız’ı soyadı olarak alamazsınız” diye kestirip attı.
– “neden?”
– “tarihi isimdir!”
bilgin bir memura çatmıştık. ne yapmalıydım? ondan daha bilgin olduğumu ispat etmeliydim. ettim de:
– “tarihi olan, “d” ile yazılan adsız’dır. benimki “t” ile yazılıyor!”
benim bu bilgiçliğim karşısında memur habtoldu ve:
– “ha!… o zaman olur” diye cevap verdi.
kardeşim, soyadını mensup olduğu askeri birlik yolu ile tesçil ettirdi. galiba o da son günlere almıştı. aklına “sançar” gelmiş.
babam ise, yine gazetelerin tesirinde olarak “çiftçioğlu” soyadını alamıyacağını düşünüp memura “soyadım çiftçi olacak” demiş. memur listeye bakarak: “bu isim alındı, başkasını bulun” diye cevap vermiş. soyadı kanununa göre bir nüfus dairesinde aynı soyadı iki ayrı aile tarafından alınamıyacaktı. babam o zaman altmışına pek yakın ve hayattan yorgun bir insandı. memura şöyle demiş:
– “rica ederim, başına veya sonuna “öz”, “er” veya “man” gibi birşey ekleyerek şu işi bugün bitiriverin.
anlaşılan, halk partisi çağında bazı insaflı memurlar varmış. babama:
– “dilekçe yazın” şeklinde bir hikmet savurmıyarak “hayhay” cevabını vermiş. babamın soyadı da “özçiftçi” olarak tesçil olunmuş.
türkçülüğe karşı haçlı seferi, sayfa 140-143
özellikle bu iki şiirin hikayesini koyuyorum buraya ki bir şeyleri kavrayın artık.
geri gelen mektup şiirinin hikayesi
hüseyin nihal atsız öğretmen olarak atandığında gençliği fikir ve dava yolunda geçmiştir, bu yüzden hiçbir kadınla duygusal bağ kurmaya vakit ayıramamıştır. atandığı okulda ise meslektaşı bir kadın dikkatini çeker, yeşil gözleri vardır. atsız o zamana kadar hiçbir kadına ilgi duymamışken, gün geçtikçe bu kadına kendini kaptırır ve en sonunda kendiyle uzun mücadeleler sonucunda açılmaya karar verir. bir şiir yazar ve sevdiği hanımın dolabına koyar. sevdiği hanım ise zarfı bulduğunda nihal atsız’dan olduğunu anlayarak, zarfı açmadan, mektupta ne olduğunu merak etmeden, olduğu gibi nihal atsız’a geri verir.
atsız sonraları çıkardığı şiir kitabında, bu şiire “geri gelen mektup” ismini koyarak yayınlar. o yeşil gözlü hanım ise atsız ile mezara bir sır olarak gider.
https://youtu.be/uq3gGoc8uxc dinlemek isterseniz şiiri diye de link koydum bakın.
topal asker şiirinin de hikayesini dinleyin sonra da şiiri.
video
video
tabutluk günlerini anlattığı ses kaydı için:
http://dosya.nihal-atsiz.com/ses-kaydi.mp3
evet arkadaşlar buraya kadar kısmı okuduysanız sıra bende artık bu konuda. az kaldı yani sanırım. bana kalırsa buraya kadar okumadıysanız zaten boşverin belgeselleri izleyin çok istiyorsanız. çünkü sonu hariç kendi görüşlerim olacak geri kalan yazı.
hadi başlayalım. şimdi öncelikle atsız neden sevilmiyor ve gerçekten faşist mi.
öncelikle bu soruların cevabını bilmek için hayat hikayesini okuman gerek. ama özet geçmek gerekirse faşist değil ve bunu ırkçı değil olarak algılama. ırkçıdır sonuna kadar ama nasıl ırkçıdır bunu anlamak lazım atsızda. ayrıca düşün bakalım neden bu adamın arkasından bu kadar insan gidebiliyor. faşistlik olayı kafatası muhabbetine gelişmiş bir olay. yukarıda açıklaması var oraya bak.
neden sevilmediğine gelince... düşünsene hayatın boyunca doğruluğundan, dik duruşundan taviz vermemiş, eleştirdiğinin kim olduğuna bakmadan eleştirebilmiş ve yalakalık yapmamış bir adam. şimdi kim sever bu adamı. gerek atatürk olsun gerek inönü gerekse nazım hikmet. fark etmemiş doğru yolu belirlemiş bunun için uğraşmış biri.
bizim toplumumuzun bir yansımasıdır burada yapılan yorumlar. insanların sırf ırkçı diye dışladığı kişidir nihal atsız. ama bundan gurur duymuş ve taviz vermemiştir. tarih bize böyle bir adam sunmuştur. yaşadığı döneme bakmadan atıp tutanları saymıyorum bile. zaten onlara göre bugünün şartları hakimdi o zamanda da.
ama en çok güldüğüm güruh hiçbir şey yapmamış diyen güruh ki cahilliklerinin bile farkında değildir bu güruh. ne mi yapmış hemen anlatayım sadece birkaçını.
türk silahlı kuvvetlerinin bugün bildiğimi kuruluş tarihini -mö 209- ortaya çıkaran kişidir kendisi.
kürşat ihtilalini bize duyuran kişi. bozkurtlar seri kitabında anlatılır.
ebussuud efendi tarihi oruç beğ tarihi aşıkpaşazade tarihini yazan ve ortaya kişidir kendisi.
hee bir de fatih sultan mehmet türbesini restore eden kişi. o dönemin hükümeti ilgilenmemiş bile konuyla.
neyse efenim bence bunlar bir tokat gibi çarpar insanın yüzüne eğer gerçekten öğrenme hevesi varsa ki bibliyografyasından söz etmiyorum bile burada. neyse devam edelim.
öğretmenliğini attila ilhandan dinliyoruz okuduğunuz gibi. gerçek hayatta da efendi, muzip, saygılı bir adam diyorlar arkadaşları. atlıyı atından indirecek derecede şiddetli yazılar yazan bu adamdan bahsediyoruz.
ırkçıdır ve bunu kullananlara cevabını vermiştir zaten. bir de bir güruh var ki kitaplarına laf söyleyen. zevk meselesidir bazılarında zaten belirtmişler, üstlerine alınmasınlar. ama bir insandan sırf nefret ediyor ve ırkçılık yaptığını söyleyerek dışlayan insana ben ne diyeyim ki. bir eserini okumadan laf söyleyebilecek kadar egoist ve kendini beğenmiş birine ne laf anlatılır ki bu durumda. sadece cahilliğinde boğul arkadaşım devam et sen böyle diyorum.
birçok eser kazandırmış edebiyatımıza ki ruh adam başyapıttır okuyun ama diğer eserlerinden sonra okuyun. en iyi romanıdır çünkü.
her ne kadar burada nihal atsıza bu kadar laf söylense de kaç tanesi acaba yüzüne söyleyebilir bunları merak ediyorum. bu adam olmasa türkçülük denen kavramı belki bilemeyecektik bile. sırf bunun için bile bu adama laf söyleniyor. arkadaşım sen türk değilsen biz ne yapalım. türküm demek ve bunun altından kalkmak kolay mı. türkçülüğü destekliyor diye ırkçı evet anasını satiim ırkçı ve bununla gurur duyan biri.
neyse diğer konuya gelelim bugün karşıma çıksa bir günlüğüne de olsa onunla oturup sohbet edip konuşma fırsatım olsaydı keşke diyorum. neden mi aşağıdakileri sormak için.
karın varken hadi aşık oldun diyelim nasıl onu o kadar üzebildin.
gerçekten nasıl oluyor da dayanabiliyorsun bunca şeye.
sence hayatın anlamı ne.
söylesene nasıl bir duygu bu.
neden.
bazı soruları anlamadınız ama o anladı. neyse efenim lafı çok uzattık. en uzun entrymi yazdım bu sefer.
son sözü kendisine bırakıyorum.
beni hiç bir zaman anlamadınız. ancak anlayacaksınız. içimizde bir gün moskovadan kızıl ordu gelir hayali ile yaşayanları farkedince anlayacaksınız. olurda bir savaş daha görürseniz, tıpkı benim zamanımda oldugu gibi, kardeş dediğiniz milletlerin nasıl bir bir sırtınızdan vurduklarını izleyecek, beni daha iyi anlayacaksınız, türk olmayan herkesin ölümüne üzülenlerin bir gün türk'ler ölürken nasıl sustuklarını sağır kaldıklarını görecek ve beni daha cok iyi anlayacaksınız.
türk tarihinde yabancı kanlıların ihanet serisi orkun 1950
"ben ne ırkını bilmeyen bir soysuz, ne de ülküsüz bir çıfıtım ben ne eğlenceye koşan bir hayvan,ne de yoldaşını satan bir kaltağım ben ne kimliksiz bir insan,ne de bir et yığınıyım ben ne? çetin yoldan kaçan bir yufka yürekli,ne de doğayı yenmeye çalışan bir budalayım ben ne tanrıyı görmeyen bir kör,ne sonunda huri kızlarını bekleyen bir dindarım ben baştan aşağı hüseyin nihâl atsızım..."
kurdun bastığı yer bize yurt olsun
vaktiyle bir atsız varmış
var olsun!!!!!
dediğim belgeseller
video
video
video
Neyse uzun uzun yazacaktım da bu entryi görünce olay aklıma gelir zaten sadece şunu yazayım.
Benim her Selahaddin Demirtaş entry'm hunharca eksilenirken bu başlıktaki güzellemeleri eksileyen olmamış.
T: tanım bile yapmak istemediğim insan.
Benim her Selahaddin Demirtaş entry'm hunharca eksilenirken bu başlıktaki güzellemeleri eksileyen olmamış.
T: tanım bile yapmak istemediğim insan.