kötülük problemi diye bir problemin olmadığını düşünenlerdenim ve bu konuda birazcık acımasızım. bir insan kötü bir davranış yaptıysa, salt kötüdür benim gözümde. arkasında ne var çocukluğunda ne yaşadı gibi duyar kasmaya gerek olmadığını düşünenlerdenim. kötü bir tecrübe yaşaman senin de kötülük yapabileceğin ve bunun sonucunda af görebileceğin anlamına gelmez. en çok bu gereksiz romantizme sinir oluyorum, arkadaş hırsızlık yapmış ya da ne bileyim birisini öldürmüş bir insanın ne gibi bir savunması olabilir ki ben cidden şaşırıyorum. ulan karşıdaki insanın malını ya da canını çalmış, hala savunabilenler var. başa gelmedikçe kimse bilemiyor bence. ben şahsen ceyhan denen dünyanın en pislik yerlerinden birinde az kalsın gasba uğruyordum, gasp etmeye çalışan lavuklar da boylu poslu, hali sıhhati yerinde insanlardı. son anda durumu anlamayıp kaçmamış olsaydık belki bugün yaşamıyor olacaktım, peki bunun suçlusu o adamların kötü ortamda doğmuş olması mı olacaktı? yoksa direkt olarak kötü olduklarından dolayı mı? onun için diyeceğim şudur. dünyada iyiler ve kötüler var maalesef bu bir gerçek ve ben iyi tarafta olduğumu düşünüyorum, onun için bana veya herhangi bir insana kötülük yapılacaksa bunun karşısında elimden geldiğince durmak zorundayım. iyilikle kalın...
saf kötülük, bana göre empati yoksunluğudur; kötülük ise, empati eksikliği veya yadsınması yoluyla olur. birey, bence doğası gereği kötülük yapmaya eğilimlidir. örneğin çocuklar, yine misal fiziki engeli olan diğer çocuklarla dalga geçmeyi pek severler. Akranlarını dışlamaktan ve onları hakir görmekten adeta keyif alırlar. Ama hayatın olağan akışı içinde bu kişi, bu davranışının yanlış olduğunu algılayabilirse, empati becerisi kazanır (veya tam tersi); bunu gerçekleştiremeyen kişiler ise "kötü" olarak kalır.
eyyorlamam bu kadar.