Güzel ülkem türkiyenin yavaş yavaş her kurumunun cılkının çıkmasıyla artık bayramlardan bile zevk alamaz hale geldiğimde aklıma gelen klişe söz
hepimizin hayatında bir kere söylediğine emin olduğum sözdür. bazen ben de böyle düşünüyorum, çocukken yaşadığımız dönemlerde daha samimi insan ilişkileri vardı bu ülkede diye. belki bizim büyüklerimiz de daha öncesi için böyle düşünüyor.
türk kültürü hoşgörüye, sıcaklığa, iyiliğe ve güzelliğe dayalı bir kültürdür. bunu zamanla tatbik edemedik, kendi kültürümüzü iyi öğrenemedik. bayramlarda kendi yöresel ulusal kıyafetlerini giyerek, atatürk'ün selanik'te doğduğu ev gibi iki katlı cumbalı evlerinden gaz lambaları ile çıkıp arnavutkaldırımı dar yollardan ve şoselerden yürüyerek birbirlerine misafirliğe giden, komşusunu gözeten ve tanıyan, bununla birlikte memleket meselelerini kendi meselesi gibi bilen, oturup konuşan, tüm ulusu için dertlenen idealist sıcak insanlardan şu anki soğuk insanlara evrildik. bunun şöyle bir nedeni var. aşırı şehirleşme ve apartman mimarisi nedeniyle klasik türk mahallesi (fr. quartier turc) kavramı bozuldu. insanlar giderek duygusuzlaştı ve birbirini tanımaz oldu. bu bir değer kaybıdır tabii.
fakat bu kadar karamsar olmaya gerek yok.
nerede o eski bayramlar diyoruz ama o eski bayramları yaşatmanın da sorumluluğunun bizde olduğunu görmüyoruz. etrafımızı güzelleştirecek iradeye sahipsek eski bayramları da yaşatabiliriz. insanları daha yakından tanımak daha çok konuşmak, iyi niyetle yaklaşmakla bile o eski bayramlara gidecek yolu açabiliriz.
nihayetinde ise işte tüm bunlar 1000 yıldan beri anadolu ve rumeli'de güneş gibi parlayan yüksek kültürümüze daha da çok sarılmakla olacak bir şeydir.