Sanatın oluşuna iki neden vardır. İlki insanların çocukluktan beri sahip olduğu taklit etme meyilidir. İkincisi ise insanın içhep sahip olduğu ritm, taklt ve harmoninin mükemmelliyete ulaşmasıdır.
Neden bir ihtiyaç olduğunu çok yakında yokluğunda keşfettiğim kendini estetik bir biçimde ifade etme aracı. Sanatla kendini ifade etmeyi bıraktığında yüksek duygusallık seviyesinde bir insan bu duygusal zekayı yaratıcılığa çevirmezse hele bir de hormonal döngüleri bahane edemezse(*), Allah Allah ben bu kadar ağlak ve duygusal biri değildim ne ara böyle biri oldum diye düşünmeye başlıyor(*)
(bkz:ben değil bir arkadaşım)
kısacası bünyeyi sanata alıştırmış duygusal biri olarak aslında sanatla kendimi ifade etmeye mahkum da olduğumu anladım. insanın olumlu veya olumsuz duygusal fazlalığını atabileceği alanı sunuyor aslında sanat. kendini ifade edebildiğinde Daha dengeli bir ruh haline bürünüyor, iyileşiyor. Benim için ise dikkat etmem gereken nokta mükemmeliyetçi olmamak. Yeterince iyi olmadığımı veya eskisi kadar iyi olmadığımı düşündüğümde bazen uzaklaşmaya başlıyorum. Halbuki önemli olan yolda olmak ve iyileşmek değil mi?
Bazen öyle hissediyorum ki sanki fazla yoğun yaşadığım önünü kesemediğim duyguları ruhumda bir delik açıp akıtmam gerekiyor yoksa ondan kurtulamayacağım. Anlatmam, konuşmam, yazmam, çalmam söylemem çizmem gerekirse ağlamam gerekiyor bir yerden akıtmam gerekiyor. Ve bu gerçekten işe yarıyor, ifade ettiğim şeyler üzerimdeki kontrollerini yitirmeye başlıyor. dramatize etmeyi bırakıp olduğu halleriyle görmem kolaylaşıyor. İşte sanat benim için en çok da bu anlar için var.
Takip ettiğim bir psikoloji kanalında hayatı iyileştirecek tavsiyeler içerisinde karalama yapmak diye bir madde vardı. Liseye kadar resimle ciddi bir şekilde uğraşmıştım son 10 yılda hiç elime almadım diyebilirim. Son zamanlarda hissettiğim ana duygu kaygı, belki de kendimi iyileştirmek için elime kalem almanın zamanı geldi. Hiçbir şeyden eksik kalmayalım değil mi? Sanat tarihi falan da okumaya başlarım köşesinden hoş olur.