tanrının acınılası biri olması

Tanrıya inananların düşmesi muhtemel ikilemdir. Kimileri bunu tanrıya küsmek olarak görse de tamamen doğal bir sorgulama sürecinin basamaklarındandır ki bu süreç sonunda üstteki entrynin son cümlesinde görüldüğü üzere tanrı gibi maddenin de kendi başına ezelden beri var olabildiği akla gelir.



En büyük hakikatlerden birine ulaşılmıştır. Evet madde var ise zaten ezelden beri vardır, biz de bunu diyoruz. Öyleyse zayıf veya değil, "acınılası" veya değil bir tanrıya gerek yoktur. Tanrı yoktur.

Özgür irade bir yanılsamadır, bütün yaptıklarımız, davranışlarımız maddenin davranışıdır. Herşey doğa yasaları çerçevesinde gerçekleşir. bizim dünya'ya gelmemizin amacı atalarımızdan aldığımız biyolojik özellikleri yavru bireylere aktarmak ve türümüzün neslini devam ettirmektir.



Kurduğumuz uygarlık, yaşadığımız çevre bunlar evrimsel tarihimizde gelişen 1,5 kg'lık et parçasının eseridir. Dinler tarihine baktığımızda, sayısız Tanrı inancı olduğunu görürsünüz. Ra, zeus, amon, marduk vs aklıma gelmeyen bir sürü tanrı ve tanrıça.

Bkz: tanrı yanılsamadır.

olma ihtimali sıfır olan durumdur.
üstad çok konuşmuşun ama boş konuşmuşun. herkes felsefe yapmaya meraklı, herkes niçe. inanma geç, tatava yapma.
gerçekten tanrıya acıyacağınız yere neden kendi halinize acımıyorsunuz ya da halimize, anlamıyorum. zorlama felsefik olgu çıkarmayın.

Tanrı biri midir? Diye sorarak devam ettirebileceğim düşünce. Tanrıyı biz hep islamın, Hristiyanlığın vb. Dinlerin anlattığı biçimde tanıdık. Sahi tanrı gerçekten onların anlattığı gibi miydi? Sonsuz sevginin içinde barınan ve isteyene bunu veren evrendi belkide. Belki de tanrı dediğimiz bizdik. En el hak derken yanılmıyordu belki de hallac. Onu bu yüzden katlettiler belki de. Tanrıyı sorgulamadan önce mensup olduğumuz dini sorgulamalıyız. Yobaz arap kafası mı yoksa medeniyet dediği tek dişi kalmış canavar Avrupa mı?

Onun da muhtemelen bizim için aynısını düşündüğünü akla getiren başlık. Asıl olarak tanrının değil, insanın dolayısıyla kendimizin acınılası biri olduğunu anlayıp kabul ettiğimizde inanmaya bir kapı aralamış oluyoruz. Aksi halde kendi acınılasılığımızı görmezden gelip tanrıyla uğraşmaya devam ediyoruz.

acınılası haldeki insanın kendisinden daha üstün herhangi bir şeyi (varlığı, nesneyi, yaratıcıyı) kabullenememesi sonucu ortaya çıkacak yargı. bir adım sonrası tanrının var olduğu düşüncesini de reddetmek olsa gerek.

(bkz:kibir)
(bkz:acımak)