tıp fakültesini aile yanında okumak

annenin gece iki de kalkıp gözünü ovuşturarak ''sen daha yatmadın mı'' sorusuna maruz kalmaktır.gerçi şimdi özlüyorsun be..

fatura ödemeyi, yemek yapmayı, ütü yapmayı vs bilmemektir.

(bkz:kız olsam üniversitede aile yanında kalan erkekle evlenmem)

üniversiteyi lisede okuyormuş gibi okumaktır,kılık kıyafet devrimi dışında değişen bir şey yoktur,sıkıcıdır.

imkanın varsa ailenin olduğu şehirde ayrı eve çık özlediğinde gider ellerini öpersin, darlandığında kovuğuna çekilirsin.

3 ay eve gelemeyince keşke dediğimdir.

komiteye çalışırken her daim çalışma masanızda kuruyemiş, meyve tabağının hazır bulunması, evden kahvenin hiç eksik olmamasıdır.

5. Sinif son dönemlerine kadar yaşadığım Krallık idi. Ama o istanbulda taa karşıdan gelmek zor yav

Eğer tıp fakültesini ailemin yanında okuyor olsaydım hayatı öğrenememiş olacaktım. Her öğrenci ilk yıllarda yurt hayatını sonraki yıllarda öğrenci evi hayatını tatmalidir bence. En azından tek başına hayati idame ettirebilmeyi ev geçimini ve cebindeki paranın değerini öğreniyorsun.

en istediğim ama bir türlü nasip olmayan şey

not: altımda senelerdir ne araba var ne de bir dikili ağaç



edit: şu an nasip oldu işte

kurtuldum valizlerden be

tek kelimeyle berbattır net...