Mesleki yatkınlık hissetmek
(bkz:stockholm syndrome)
Geldi yazdık ne diyelim. İyi ki de yazmışım
Kazandığım için kelime cambazlığına gerek yok:d
akraba ziyaretlerinde herkesi tedavi etmek en büyük hayalimdi ve bunun tek yolu tabi ki de tıp okumaktı...
Kendimi en rahat hissettiğim tek mekanda kendi potansiyelimi gösterebileceğim bir rütbede çalışmak için Tıp okumak gerekiyordu
Tercih yaparken kendimi başka bi yerde dusunemedigim icindi ama hastalarla karsilasinca anladim ki seviyomusum ya ben bu işi
vıcık vıcık börtü böcek edebiyatıyla açıklanmaması gerekendir.
Seviyorum hayal falan klişelerine girmeyeceğim. Abi ben o hastanenin kimya kokusuna,insanların pol den gülerek çıkmasına vurgunum. Birinden Allah razı olsun duyunca içime gelen böyle hafif bir huzur var ya hatta bak anlatamadım bile çünkü gerçekten anlatılacak bir şey degil. Ben sağlığı sevdim. Kimya kokulu koridorları sevdim. Başlayınca sevgim aşka dönüştü. İnsanı tanıdım be var mı ötesi. Yıpratıcı saç yolduran döktüren bir bölüm kabul. Ama en azından termodinamik teknik resim gibi saçma sapan işler ve egolarla uğraşmıyorsun ve ne okursan oku bu benim işime nerede yarayacak demiyorsun. Mis