yeni zelanda’daki iki camiye terör saldırısı

saldırı görüntülerini izleyince kanım dondu inanın kendime zor geldim.
izleyecek arkadaşların bir daha düşünmesini öneririm.

diyeceğim tek şey bu olay da unutulacak, unutacağız. o şaşalı hayatlarımıza geri dönüp netfliximizi izlemeye, survivor'da kimin kazandığını dert etmeye, bize dikte edilen hayatlardan memnun olmaya devam edeceğiz.

Acı... Safi acı var kalbimde. Bir insan düşünüyorum kafamda şekli önemli değil, gülüyor espriler yapıyor bana, bazende ağlıyor. Sevgi alıyorum o insandan. Gözlerinin içine bakıyorum. Dokunuyorum o insana. Kanlı canlı duygusu olan anne olan baba olan sevgisi olan gözleri gülen gözleri ağlayan bir canlı. İnsan. İnsan yani. Ben gibi insan annem gibi insan babam gibi insan. Bir canlı. Acı çekerek gözlerindeki ışık acımasızca söndürülüyor. Sorguluyorum. Neden? Neden? Neden? Neden? Niye? Kalp acımaz mı insan öldürürken. Gözlerine baktığında için burkulmaz mı hiç? O kan o soğukluk ürkütmez mi? O silah sadece oradakilere doğrultulmadı. O silah bana doğrultuldu, bize doğrultuldu. Acı var içimde sadece. Koskocaman bi acı...

psikiyatrik olarak sorunlu birinin yaptığı katliam...



Allah şehadetlerini kabul etsin müslüman kardeşlerimizin...



Ancak bu siyasi olarak propaganda aracı haline getiriliyor yok neymiş yeni bi haçlı seferiymiş zaten rte mitingde yayınladı toplumun psikolojik sağlığı gitgide dibe batıyor...

iki gündür durgun olmama sebep olan hain olay. Görüntülerin medyada dolaşması olayın yaşattığı acıyı daha da artırıyor. "İyi olmuş" tarzında yorum yapan yaratıkların varlığı ise insanı gerçekten derinden yaralıyor.

Bir zamanların bilgisayar oyunu oynayan çocukları büyüdü.