-"hekim"liğin doktorluktan çok öte birşey olması. Tip fakültesi mezuniyeti doktorluk için yeterli iken, Hekim olmak için çok çalışmamız lazım.
-pratisyenlik tecrübesinin her hekim adayı tarafından yaşanması gerekliliğini görmek.
-Hızlı teknolojik ilerlemeye rağmen hala en iyi tanı yönteminin anamnez ve fizik muayene olması. Ve bu durumun yuksek ihtimal hicbir zaman değişmeyecek olması.
-cok fazla tetkik istemenin iyi bir doktorluk göstergesi olmaması; ancak bunun yaninda, gereksiz yere tetkik istemekten kaçınma düşüncesi ya da hızlı şekilde hastayı taburcu etme arzusunun da bir o kadar yanlış olması.
-anjina ve mi in, kitap ve derslerde öğretilenin çok ötesinde geniş bir skalasının olması. -her arkadaşıma mesleki hayatında mi hastalarının belirgin klinik ve ekg de st elevasyonu ile gelmesini diliyorum.
-mesleki dayanışmanın neredeyse hic olmaması. Eksiklerinizi tartışacak ve kırmadan üzmeden size yardımcı olacak, mesleki heyecanınıza ortak olacak insanların pek az olması.
- doktora en büyük kötülüğü yapanın devlet millet halk değil sadece doktorlar olması. "Bu tedavi yanlış kim verdi bunu?" , "ya boyle şey olur mu nasıl yapmışlar, hayret yani" "bu taniyi koyamaz, dalga mı geçiyorsunuz?" Diyerek konulan taniyi veya verilen tedaviyi -doğru ya da yanlış- mesleki etiğe hic yakışmayan şekilde reddederek, bunun üzerinden nemalanan, kendini ibni sina zanneden sözümona hekimlerin sayısının pek de az olmaması.
-okulda öğretilen ile mesleki pratiğin ayni olmamasının nedeninin sadece hayatin bir cilvesi olmasından değil, akademisyenlerin ve ders müfredatının büyük eksiklerinden de kaynaklaniyor olduğunu görmek.
-ugrasmasi zor da olsa bir hastaya hemen konversiyon demenin mesleki ve vicdani açıdan güzel bir yanının olmaması. baslangicta konversiyon denilen ve müşahedeye alınan 30 yaşlarındaki genç bir hastada SVH çıktı dediklerini hatırlıyorum.
-son olarak; bir konuyu kesin şekilde bildiğinizi düşündüğünüz, kendinizden yüzde yüz emin olduğunuz anin, hata yapmaya en yakın olduğunuz zaman olduğunu görmek.
-pratisyenlik tecrübesinin her hekim adayı tarafından yaşanması gerekliliğini görmek.
-Hızlı teknolojik ilerlemeye rağmen hala en iyi tanı yönteminin anamnez ve fizik muayene olması. Ve bu durumun yuksek ihtimal hicbir zaman değişmeyecek olması.
-cok fazla tetkik istemenin iyi bir doktorluk göstergesi olmaması; ancak bunun yaninda, gereksiz yere tetkik istemekten kaçınma düşüncesi ya da hızlı şekilde hastayı taburcu etme arzusunun da bir o kadar yanlış olması.
-anjina ve mi in, kitap ve derslerde öğretilenin çok ötesinde geniş bir skalasının olması. -her arkadaşıma mesleki hayatında mi hastalarının belirgin klinik ve ekg de st elevasyonu ile gelmesini diliyorum.
-mesleki dayanışmanın neredeyse hic olmaması. Eksiklerinizi tartışacak ve kırmadan üzmeden size yardımcı olacak, mesleki heyecanınıza ortak olacak insanların pek az olması.
- doktora en büyük kötülüğü yapanın devlet millet halk değil sadece doktorlar olması. "Bu tedavi yanlış kim verdi bunu?" , "ya boyle şey olur mu nasıl yapmışlar, hayret yani" "bu taniyi koyamaz, dalga mı geçiyorsunuz?" Diyerek konulan taniyi veya verilen tedaviyi -doğru ya da yanlış- mesleki etiğe hic yakışmayan şekilde reddederek, bunun üzerinden nemalanan, kendini ibni sina zanneden sözümona hekimlerin sayısının pek de az olmaması.
-okulda öğretilen ile mesleki pratiğin ayni olmamasının nedeninin sadece hayatin bir cilvesi olmasından değil, akademisyenlerin ve ders müfredatının büyük eksiklerinden de kaynaklaniyor olduğunu görmek.
-ugrasmasi zor da olsa bir hastaya hemen konversiyon demenin mesleki ve vicdani açıdan güzel bir yanının olmaması. baslangicta konversiyon denilen ve müşahedeye alınan 30 yaşlarındaki genç bir hastada SVH çıktı dediklerini hatırlıyorum.
-son olarak; bir konuyu kesin şekilde bildiğinizi düşündüğünüz, kendinizden yüzde yüz emin olduğunuz anin, hata yapmaya en yakın olduğunuz zaman olduğunu görmek.