ilkokul iki ya da üçüncü sınıftayım. babam uçlu kalem almıştı. Ama bi süre tüm kalemlerim sırayla bozuldu. ve ben artık bıkmıştım,derste yine bozuldu ve hocamın dediklerini yazamamıştım. bu o yaştaki çalışkan bi çocuk için tarifsiz bi endişe sebebi. eve geldiğimde antreye tüm kalemleri fırlatıp bıktım artık bi düzgün kalem alın demiştim. annemin gözlerindeki hayal kırıklığını babamın bir anda üzüntüsünü hiç unutmam. normalde çok sakin ve uysal biriyimdir niye öyle yaptım hiç bilmiyorum ve o günden beri ne olursa olsun kırılan kalemin bile kıymetini bilirim, bilirim ki kırılan bi kalbe sebep olmasın diye.